در تواریخ سیستان آمده است: وقتی که سپاهیان «قُتیبه»، سیستان را به خاک و خون کشیدند، مردی چنگ‌نواز، در کوی و برزنِ شهر که غرق خون و آتش بود، از کشتارها و جنایات « قُتیبه» قصه‌ها می‌گفت و اشکِ خونین از دیدگان آنانی که بازمانده بودند، جاری می‌ساخت و خود نیز، خون می‌گریست … و آنگاه بر چنگ می‌نواخت و می‌خواند: با این همه غم در خانه دل اندکی شادی باید که گـاهِ نوروز است.