ژست آقای خامنه ای در درجه نخُست با هدف مُبرا و بی ارتباط جلوه دادن خود با وضعیت فاجعه باری است که اقتصاد و جامعه ایران با آن دست و پنجه نرم می کند. او تلاش می کند با لفاظی بخشنامه ای، حساب خود را از ناتوانی رسوایی بار "نظام" در مُدیریت آثار سیاستهای بی خردانه و تنش آفرین خارجی اش جدا کند.

این در حالی است که در نُسخه به ظاهر تازه ای که او برای مردُم پیچیده و آن را مُتوهمانه "اُلگویی برای فائق آمدن بر همه مُشکلات اقتصادی" نامیده، دُم خروس رویکرد اصلی "نظام" در برخورد به بُحران اقتصادی، یعنی افکندن بار آن به دوش جامعه زیر عُنوان "صرفه جویی در هزینه های عُمومی کشور" و کوچک سازی دولت از طریق "حذف دستگاه های موازی و غیرضرور و هزینه های زاید" به گونه پُررنگ و با تاکید به چشم می خورد.

از سوی دیگر، رهبر باند ولایت همچنان بر سیاست غارت ثروت ملی توسُط خود و شُرکایش اصرار می ورزد و آن را زیر تابلوی "ایجاد تنوع در روشهای فُروش نفت و گاز" و "مُشارکت دادن بخش خُصوصی در فُروش" ارایه کرده است.

پافشاری شگفت آور آقای خامنه ای بر حفظ و تداوم مُناسبات فاسدی که یکی از محصولات تا کنون فاش شده آن آقای بابک زنجانی می باشد، ناشی از نهادینه شدن فساد در حُکومت و تبدیل آن به سبک کار "نظام" در هر شرایط و بدون اعتنا به رُسوایی و بیزاری همگانی است.

ابتکار "مُقاومتی" آقای خامنه ای در خلال 19 ماه گذشته اگرچه برای جامعه جُز پرتاب آن از بُحران مُرغ به بُحران ارز ثمری نداشت، در عوض برای وی و زیردستانش یک منبع درآمد جدید ایجاد کرد.