رهبر خودکامه جمهوری اسلامی ناچار است در ابتدای هر دور مذاکره، به صورت آشکار و در برابر نگاه همگانی به طرفهای خارجی تضمین دهد که از مذاکره کنندگان اعزام شده و تعهُداتی که آنها خواهند پذیرفت، پُشتیبانی می کند.

این اجبار در شکل را می توان نمادی از ناگُزیریهایی دانست که آقای خامنه ای در مضمون استراتژی و سیاست جاری خویش با آنها روبرو است. او در حالی که ناچار است پس از به ورشکستگی کشاندن کشور و خُشک شدن منابع تامین مالی سیاستهای ماجراجویانه اش به عقب فرار کند و پروژه بُمب هسته ای را کنار بگذارد، همزمان به شدت از گُسترش دامنه و آثار این عقب نشینی هراسان است.

او روز گذشته (دوشنبه) یکبار دیگر وحشت خویش از طرح دو تکیه گاه اصلی "نظام" در مُذاکرات عقب نشینی را ابراز داشت. او شکایت کرد که آمریکا قصد دارد پس از حل بُحران هسته ای، موضوع حُقوق بشر و توانایی موشکی و دفاعی ایران" را به میان بیاورد.

آنچه که آقای خامنه ای "توانایی دفاعی" می نامد، در حقیقت سیاست صدور تروریسم و بُنیادگرایی و ابزارهایی است که رژیم او با صرف هزینه های کلان در این راستا ایجاد کرده است. رهبر جمهوری اسلامی با برابر دانستن اهمیت این "توان" با "موضوع حقوق بشر"، به دُرُستی جایگاه پایمالی حُقوق مردم ایران در حفظ ثبات و بقای حُکومت را نشان داده و بر آسیب پذیری "نظام" از این نُقطه تاکید کرده است.