منصور امان
افزون بر کسادی مُزمن تظاهرات دولتی 22 بهمن، یک ویژگی تازه نیز به این نمایش هوراکشی سازمان یافته اضافه شده و آن جیبهای جُداگانه ای است که باندهای رقیب در حکومت برای جمع کردن عوایدش دوخته اند و همچون پرچم بر فراز آن به تکان درآورده اند.
آقایان رفسنجانی و روحانی، دو تن از رهبران جناح میانه حُکومت می گویند که شرکت کنندگان در تظاهُرات دولتی، برای پُشتیبانی از دولت و سیاست جلب نظر طرفهای خارجی به خیابان آمده اند.
از نظر رهبران و پایوران باند ولی فقیه، تظاهُرکنندگان اما دیدگاه به کلی مُتفاوتی ابراز می کنند. برای مثال آیت الله جنتی تاکید دارد که آنها با اعلام "اشتیاق برای دیدن گُزینه های آمریکایی"، ایالات مُتحده را به جنگ دعوت می کنند.
از این رویارویی برای مُصادره تبلیغاتی مراسم حُکومتی چنین برمی آید که در سال جاری کارکرد آن که معمولا ویترین حاکمان کشور رو به طرفهای خارجی برای نشان دادن پُشتیبانی داخلی از خود بود، دُچار تغییرات لمس پذیری شده است.
نرسیدن این پیام به گیرندگان و یا به بیان بهتر، بی اعتنایی آمریکا و اُروپا به نمایشهای موسمی حاکمان ایران، اگر چه یک دلیل خوب برای پایین آوردن آگهی تبلیغاتی "حمایت مردُمی" از سردر تظاهُرات است، اما بیشتر گمان می رود که تضاد منافع در دستگاه قُدرت باشد که اولویتهای تبلیغاتی "یوم الله 22 بهمن" را دستخوش دگرگونی کرده است.
با این وجود به راستی روشن نیست باندها و جناحهای درگیر حُکومتی چگونه می توانند با تفسیر به رای از پیام نمایشی که خود به عُنوان نویسنده و کارگردان به خوبی بر مُحتوا بودن آن آگاه هستند، یکدیگر را تحت تاثیر قرار دهند. در هر صورت اما تلاش خودنمایانه آنها برای این کار بیهوده، پیام واقعی تری را ارسال می کند؛ به اندازه ای که مراسم رسمی صحنه عرض اندام مُفسران و بُلندگویان حُکومتی می شود، به همان میزان نیز صدای غیبت سنگین جامعه و آرای غیر رسمی آن بیشتر به گوش می رسد.
چهارشنبه، 23 بهمن ماه 1392 برابر با 2014-02-12 ساعت 05:022004- 2024 IranPressNews.com -