اگر دقت کنیم ، مسئولینی که اینهمه برای ترورها و قاچاق پول و اختلاس و هزار جرم و جنایت دیگر نقشه های دقیق می کشند ، حتما و حتما عقلشان می رسد که در همان استادیوم دهها نفر مزدور بسیجی خود را برای خدمات بگمارند و همانجا که مردم نشسته اند ، با کمال آرامش غذا و نوشابه توزیع کنند. اما این به باور من کاری حساب شده برای تحمیل حقارت به مردم است.

نمونۀ دیگر، با سابقۀ طولانی، مسئلۀ نذری در جامعه است. نذری که بنا بر فلسفۀ خود برای افراد بی بضاعت ساخته و پرداخته شده است، دیگر آن مفهوم را ندارد. افراد، بدون توجه به وضعیت مالی، با گرفتن کاسه و قابلمه و...در دست، در صفهای طولانی برای یک وعده غذائی که شاید، جزء برنامۀ غذائی هفتگی شان هم باشد ، ساعتها انتظار می کشند.

نمونه های دیگر فراوانی می توان برشمرد، که چگونه در درازای دهه ها ، مردم ایران را از غرور و عزت نفس تهی کرده اند. تا جائی که غارت میلیاردی ثروتشان را به چشم می بینند و دم بر نمی آورند، ولی برای یک سبد خوراکی که شاید دارای ارزش چندانی هم نباشد، حتی التماس هم می کنند .

هنوز صفهای خرید مرغ ارزان قیمت از خاطره ها نرفته است. صفهائی که بنا بر اسناد در چند کیلومتر ایجاد شده بود.

گردآمدن مردم در مساجد و تکایا هم برای خوردن افطار و نذری و...هم حکایتی از همین دست است.

از مثالها که بگذریم، اشغالگران مسلمان غرور و بزرگ منشی و عزت نفس را در جامعۀ ما به حد صفر رسانده اند. مردم ما علاوه بر اینکه در زیر لوای این حکومت به زیر خط فقر اقتصادی رسیده اند ، از لحاظ فرهنگی ، غرور ، عزت نفس و سرفرازی نیز در پائین ترین مرحلۀ سقوط اخلاقی هستند .

ایرانیان اگر بخواهند خود را برای هرگونه تغییری آماده کنند ، باید نخست از خود ، غرور و همیت و غیرت خود آغاز نمایند .

مردمی که دارای غرور و عزت نفس نباشند و گدائی عادت آنان باشد، هیچگاه به یک جامعۀ انسانی – مدنی نخواهند رسید .