چنین می نماید که تحرُک جناح میانه حُکومت برای بیرون کشیدن خود از کُنج دفاعی، درگیریهای موجود در دستگاه قُدرت را به گونه اجتناب ناپذیر به مدار بالاتری انتقال دهد. یک نشانه روشن از این گرایش را در تلاش برای کشاندن نیروهای جدید به صف بندی در برابر باند ولی فقیه می توان مُشاهده کرد که با سُخنان تُند آقای روحانی علیه باند رقیب در جمع روسای دانشگاه ها تجلی یافت.

پُشت خط نگه داشتن تحقیرآمیز آقای روحانی از سوی رییس صدا وسیما، واکُنش باند ولی فقیه به این مُبارزه جویی است و در مرتبه نخُست ارسال پیام به مُخاطبان آقای روحانی و نمایش توازُن واقعی قُدرت به آنها را هدف دارد. در همین راستا، در یک قُدرت نمایی دیگر، آقای صادق زیباکلام، از وابستگان جناح میانه که در سطح رسانه ای از سیاست هسته ای باند رقیب انتقاد کرده، از فراخواندن شدن خود به "دادسرای فرهنگ و رسانه" به اتهام "تبلیغ علیه نظام" و اجبار به سپُردن 50 میلیون تومان وثیقه خبر داده است.

با توجه به آنکه دستگاه تلویزیون و قُوه قضاییه به طور مُستقیم از سوی آیت الله خامنه ای کُنترُل می شوند، به دُشواری می توان پنداشت رویدادهای یاد شده هماهنگ نشده و بی سازمان است. این ارزیابی را حمله پرخاش گرایانه آیت الله مصباح یزدی، یک مُلای در استخدام آقای خامنه ای به دولت و رییس آن تایید می کند. او آقای روحانی را "دُروغگو" و "قسی القلب" خواند و وی را مُتهم کرد که "عزت مردم را می فروشد" و "خون شهیدان را بر باد می دهد".

باوجود حملات سازمان یافته نهادها و افراد زیردست آیت الله خامنه ای به دولت، وی تلاش می کند با پنهان شدن پُشت آنها، به گونه ریشخندآمیزی نقش بی طرف و فراجناحی را ایفا کند. سرچشمه این بازی دوجانبه، نیاز باند ولایت به استفاده از جناح میانه برای برطرف کردن بُحران خارجی و تحریمهای فلج کننده بین المللی و به موازات آن جلوگیری از اصابت ترکشهای سیاسی عقب نشینی به تخت قُدرت است.

آقای روحانی تاکنون مُخالفتی با همبازی شدن در این فُکاهه ارزان ابراز نداشته است. برعکس، او کوشش کرده به سهم خود نقشهای نوشته شده را باورپذیر جلوه دهد. وی به تازگی در برابر "دانشگاهیان"، باند "رهبر" را به "عده معدودی که از جای معدود تغذیه می شوند" کاهش داده است.