به موازات تعیین زمان برای شروع اسقاط پروژه بُمب اتُمی "نظام" و افزایش فشار باند ولایت بر رُقبای خود در جناح میانه، حُجت الاسلام حسن روحانی هماوردان خویش را مُتهم به سود بردن از تنش در روابط خارجی و تحریمهای ناشی از آن کرد.

آقای روحانی در جریان سفر به خوزستان، ریشه مُخالفتها با سیاست خارجی دولت خود را در نفع بردن "یک عده" - که از آنها نام نبرد - از "تحریم" دانست. او انگُشت اتهام به سوی بخشی از حُکومت دراز کرد و گفت: "یک عده نمی خواهند تحریم برداشته شود و یک عده با عادی شدن شرایط کشور با دُنیا به خاطر منافع شخصی و گروهی مُخالفند."

رییس دولت جدید هویت "یک عده" مورد اشاره خود را فاش نساخت، در عوض به سبک رییس دولت پیشین وعده داد: "خیلی حرف دارم، اما موقع گفتن آن اینجا نیست، به موقع به مردُم خواهم گفت."

با این حال، این واقعیت که فقط افراد و نهادهای معدودی قادر به تصمیم گیری و تاثیرگذاری در سیاست خارجی "نظام" هستند و تعداد باز هم کمتری از این محفل توانایی اعمال یکجانبه نفوذ و هدایت آن در مسیر دلخواه خود را دارا می باشند، شناسنامه "یک عده" ناشناس مورد اشاره آقای روحانی را به روشنی در برابر چشمها می گیرد.

براین نیز می توان افزود که درخواست حُجت الاسلام روحانی از "مقام مُعظم رهبری" برای مُداخله و پُشتیبانی از او در برابر انتقادات به خاطر "نرمش قهرمانانه"، تابلوی راهنمایی است به سمت آدرسی که از بیانش خودداری می کند.

نُکته برجسته در سُخنان رییس جمهور رژیم مُلاها اما تُند شدن لحن جناحهای رقیب در دستگاه قُدرت جمهوری اسلامی علیه یکدیگر نیست، بلکه اعتراف صریح به آن است که بخشی از حُکومت به گونه آگاهانه و عامدانه و با هدف سودجویی اقتصادی و سیاسی، کشور را به گرداب بُحران هسته ای و تحریمهای ناشی از آن افکنده و از فلاکت اکثریت جامعه بهره می برد.