با این حال صحنه ای که رژیم مُلاها چمدان به دست از آن می گریزد، جای اُمیدواری چندانی برای موفقیت تیاتر دوره گرد باقی نگذاشته است. آمریکا شرکت جمهوری اسلامی در کُنفرانس ژنو2 را به پایان دان به پُشتیبانی از رژیم اسدها مشروط ساخته است. پس از وادار ساختن آقای خامنه ای و همدستان به عقب نشینی هسته ای با ابزار تحریم، کاخ سفید اینک مایل به دیدن ابراز تفاهُمهای بیشتری از سوی آن است و همراه با نزدیک شدن زمان تشکیل کُنفرانس مزبور، گام به گام فشار در این جهت را افزایش می دهد.

به گفته آمریکا و روسیه، دستور کار اصلی نشست "مونترو" دستیابی به یک "توافُق سیاسی" برای پایان دادن به بُحران سوریه است که "تشکیل دولت موقت" و "برگزاری انتخابات آزاد" را در بر می گیرد.

آنچه که بیش از همه برای سهامدار عُمده رژیم سوریه کنار ماندن از تعیین ساز وکار آینده این کشور را دردناک می کند، شرکت همگی بازیگران اصلی تحولات سوریه در این پروسه است. روسیه، یک پدرخوانده دیگر آقای اسد، کیسه اش را به گونه آشکار برای گرفتن سهم و دریافت گُواهی به رسمیت شناخته شدن منافع خود گشوده است. کشورهای عربی نیز از طریق نمایندگیهای خود در میان مُخالفان بشار اسد، با اطمینان به سویس می روند؛ حتی رژیم بعث سوریه نیز برای حذف نشدن تام و تمام از صحنه سیاسی، در ژنو2 حاضر خواهد بود. در این میان تنها حاکمان ایران هستند که بدون گُزینه، به انزوا رانده می شوند و سرمایه گذاری کلان مالی، نظامی و انسانی خود را در حال برباد رفتن می بینند.

در همین حال آقای کری، وزیرخارجه آمریکا، به کُمک جمهوری اسلامی برای خروج از این بُن بست آمده و پیشنهاد کرده است آقای خامنه ای و شُرکایش در "حاشیه" نشست خود را نمایان سازند. این در عمل می تواند به معنای کُمک به برقراری آتش بس، عقب کشیدن مُزدوران لبنانی و ایرانی آقای اسد و در مجموع "اقدامات سازنده ای" باشد که به دستیابی به "توافُق سیاسی" یاری می رساند. پیام آقای کری روشن است، نقش "قُدرت منطقه ای" - آرزوی جاه طلبانه "مقام مُعظم" و "برادران قاچاقچی" – اغلب همان پادویی برای "قُدرتهای فرامنطقه ای" است.