"توافق‌" نامه‌ای که همه چیز را با خود "بـُرد...بـُرد"

نطنز نیم، فردو ربع، اراک تعطیل؟
"توافق‌" نامه‌ای که همه چیز را با خود "بـُرد ... بـُرد"!

فارغ از دیدگاه مثبت یا منفی نسبت به توافق ژنو، دستیابی بدان طی روزهای اخیر آنچنان در بوق و کرنا شده که گویی شق القمری از سوی دیپلمات های مذاکره کننده با 5+1 صورت گرفته است!

"گروه سیاسی صراط" - «ژنو» واژه‌ای که شاید همانند بسیاری از واژگان دیگر چون "پاریس"، "گلستان"، "ترکمانچای"، "598"، "سعدآباد" و ...؛ هرگز از یاد و خاطر ایرانیان پاک نخواهد شد.

حال سوال اینجاست که حکاکی «ژنو» بر اذهان ملت، موجب سربلندی ایشان خواهد بود یا سربه‌زیریشان؟!
آیندگان چه ذهنیتی نسبت به تنظیم‌کنندگان ایرانی مفاد توافق نامه ژنو خواهند داشت؟!
آیا می‌توان نام مذاکره‌کنندگان ژنو را در زمره "عباس‌ میرزا"ها و "امیرکبیر"ها و "مصدق"ها قرار داد یا مع‌الأسف می‌باید اسامی‌شان را در ذیل نام‌هایی چون "میرزا آقاخان" و "وثوق‌الدوله" گنجانید؟!

جوابگویی به این سوالات تنها در گرو پاسخ به سوالی بسیار پیش‌پا‌ افتاده و کوچکتر است و آن اینکه «چه دادیم و چه گرفتیم؟!»

جهت آنکه به سیاه نمایی و عدول از اعتدال متهم نشویم ابتداً «چه‌ها گرفتیم ...» را بر می‌شماریم:
:: اول؛ آزادسازی رقمی درحدود 8 میلیارد دلار از دارایی های بلوکه شده ایران.
:: دوم؛ کاهش برخی تحریم ها در حوزه بانکداری، طلا، خودرو و پتروشیمی.
:: سوم؛ تأیید تلویحی (نه تصریحی!) حق غنی سازی هسته ای جمهوری اسلامی ایران.

و اما «چه‌ها دادیم ...» عبارتند از:
:: اول؛ توقف غنی سازی بیش از 5 درصد و معدوم نمودن تمامی تجهیزات مرتبط با تغنی فراتر از آن.
:: دوم؛ از بین بردن و یا تقلیل ارزش تمامی اورانیوم های با غنای 20 درصد در داخل ایران.
:: سوم؛ از کار انداختن 50 درصد از سانتریفیوژهای فعال در مرکز هسته ای نطنز.
:: چهارم؛ از کار انداختن 75 درصد از سانتریفیوژهای منصوب در مرکز هسته ای فردو.
:: پنجم؛ توقف فعالیت ایران در زمینه راه‌اندازی و سوخت‌‎گذاری رآکتور تحقیقاتی اراک و ایضاً مهار کامل پیشرفت در مسیر پلوتونیوم آب سنگین آن مرکز.
:: ششم؛ دسترسی لحظه به لحظه بازرسان آژانس به مراکز نطنز و فردو.
:: هفتم؛ امکان نظارت بی‌سابقه بر تمامی تأسیسات هسته ای ایران توسط مونیتورینگ جهانی.

فارغ از دیدگاه مثبت یا منفی نسبت به چنین توافقی، دستیابی بدان طی روزهای اخیر آنچنان در بوق و کرنا شده که گویی شق القمری از سوی دیپلمات های مذاکره کننده در ژنو صورت گرفته است!

چه آنکه بیشترین استناد دولتمردان در اثبات شاهکار نمایش دادن توافقشان، تأکید بر تصدیق حق غنی سازی ایران از جانب 6 کشور بوده است.
این مدعا در حالی عنوان می گردد که بر طبق حقوق اولیه اعضای NPT ، پذیرش حق هسته ای کشورهای عضو از جمله بدیهیات این پیمان نامه محسوب می شود و اذعان مجدد 5+1 بدان دستاوردی چشمگیر بحساب نمی آید.

در این میان اما تأیید همین حق از سوی 6 کشور نیز نه بشکل قطعی و مصرّح بلکه بطور مشروط و تلویحاً مورد اشاره قرار گرفته و حتی جان کری، وزیر امور خارجه ایالات متحده در مصاحبه اخیر خویش نیز پذیرش حق غنی سازی ایران را بکلی مُنکر شده است!

با از نظر گذارندن این سطور اما ابهاماتی در ذهن پدید می آید جای دارد به آنها اشاره داشته باشیم.

1-با توجه به مذاکرات فرسایشی 10 ساله ایران با 5+1، آیا امکان حصول چنین توافق سهل الوصول و راحت الحلقومی در سالیان گذشته فراهم نبود؟!
بدون شک امکان دستیابی به امثال این توافق یا حتی بیش از آن در طول 10 سال گذشته امکان پذیر بوده اما تیم سابق مذاکره کننده جمهوری اسلامی، به هیچ عنوان حاضر به عقب نشینی اینچنینی از حقوق هسته ای ملت نبوده است.

2- آیا با دستیابی به توافق نامه «ژنو»، از خون های پاک شهدای هسته ای کشورمان حفظ و حراست شده است؟!
همگان بر این امر معترفند که از دست رفتن جان شهیدان «علیمحمدی»، «شهریاری»، «رضایی‌نژاد» و «احمدی‌روشن»؛ به قطع و یقین در ازای توقف غنی سازی جمهوری اسلامی در حدود پایین تر از 5 درصد نبوده چراکه آرمان و غایت نهایی این بزرگواران بسیار فراتر از "پذیرش مشروط حق هسته ای ایران" و "آزادی تنها چند میلیارد از دارایی های بلوکه شده" بوده است.

3- دستاورد هسته ای (نه اقتصادی) تیم مذاکره کننده ایران در ژنو چه بوده است؟!
شواهد و قرائن موجود از آن حکایت دارد که بجز پذیرش با اکراه حق هسته ای ایران، در عین لحاظ نمودن قیود و شروط فراوان از سوی 6 کشور، هیچ موفقیت هسته ای دیگری در توافق نامه ژنو برای ایران ملحوظ داشته نشده است!

4- چه تضمینی وجود دارد که کشورهای طرف مذاکره ایران همان راه و رسم ناجوانمردانه سال 2003 را مجدداً تکرار ننموده و ایرانیان را تا چشمه نبرده، تشنه بازنگردانند؟!

همانطور که رهبری فرزانه انقلاب در دیدار اخیرشان با دانش آموزان و دانشجویان در آستانه سالروز تسخیر لانه شیطان بزرگ فرمودند، نمی توان به طرف های مذاکره کننده بالاخص ایالات متحده خوشبین بود و فرجامی مطلوب را در این رابطه تصور داشت.

در پایان قضاوت در این باره را به شما مخاطبان فهیم واگذار می کنیم چراکه گذشت زمان روشنگر بسیاری از مکتومات و ناگفته ها خواهد بود.

سه شنبه، 5 آذر ماه 1392 برابر با 2013-11-26 ساعت 14:11
خبر بعدی : توافق ژنو؛ باید به خامنه‌ای فحش دهید نه به روحانی
خبر قبلی : توافق ژنو؛ آیا آقای ظریف متن را درست ترجمه کردند؟


برگ نخست
سرویس تازه: فيلم برای موبایل

2004- 2024 IranPressNews.com -