علی لاریجانی، رییس مجلس فرمایشی و گوش به فرمان شورای اسلامی، نیز انتقاد شدید از ضعف دولت اوباما گفت:«هم آغوشی نمایشی و مضحک مسئولین رژیم صهیونیستی و فرانسه که به خاطر یک موضع غیرمنطقی درمذاکرات، سوروساتی به راه انداختند و تناقض گویی های مکرر مسئولین امریکا واقعا فضاحت آوراست».

مجلس شورای اسلامی هم برای آن که خودی بنمایاند، بیانیه ای صادرکرد که دربخشی از آن آمده است: «هرگاه [که] مذاکرات درمسیررسیدن به یک توافق نزدیک شده، به ناگاه رژیم صهیونیستی و برخی قدرت های بزرگ درایفای نقش خود جهت اخلال در مذاکرات حرکت کرده و عملا مذاکرات را به بن بست کشانده است.

شیخ حسن روحانی نیز ناخشنودی خود ازناکام ماندن مذاکرات ژنو هفته گذشته را در گفتگوی تلفنی با رییس جمهوری چین – به نقل از پایگاه اطلاع رسانی ریاست جمهوری – چنین بیان می کند: «اگرمشکلات ایجاد شده نبود، مذاکرات اخیر پیشرفت قابل ملاحظه ای داشت و می توانستیم به یک توافق برد – برد دست پیدا کنیم... متاسفانه برخی از بهانه جویی ها و زیاده طلبی ها نگذاشت مذاکرات به پایان موفقیت آمیز خودش برسد... امیدواریم بتوانیم درپایان مذاکرات به یک توافق قابل قبول برسیم و یا یک قدم حداقل دراین مسیر پیشرفت کرده باشیم». عیار بالای تلخکامی شیخ حسن روحانی از فحوای ابراز امیدواریش کاملا آشکار است.

از همه مضحک تر، درفشانی آخوند موحدی کرمانی، امام جمعه موقت تهران است که انگار بادسته کورها و کرها طرف است ناشیانه می خواهد اضطرار و درماندگی نظام را لاپوشانی کند و رهنمون می دهد که: «مذاکرات نباید به گونه ای باشد که امریکا و سایر کشورها گمان کنند ایران دیگر جانش به لب رسیده و ازتحریم خسته شده است»!

درسوی دیگر، باراک اوباما که به خاطر ضعف مفرط در تصمیم گیری و تذبذب هدف تیرهای ملامت و انتقاد است، درنشست روزنامه "وال استریت جورنال" نسبت به امکان دستیابی به یک توافق چنین می گوید: «امکان حصول توافق درمذاکرات هسته ای گروه 1+5 با جمهوری اسلامی در ژنو نامعلوم است و برای به دست آمدن توافق در مذاکرات هسته ای با ایران ما به زمان بیشتری نیاز داریم».

با توجه به روحیه و منش باراک اوباما، "زمان بیشتری" که او از آن سخن می گوید، می تواند تا 3 سال دیگر یعنی پایان دوره دوم ریاست جمهوریش نیز به درازا بکشد تا او از زحمت گرفتن یک تصمیم دشوار رهایی یابد. "خودکرده بی تدبیر" نظام ولایت مطلقه فقیه این است که با نابخردی خود را گرفتار مخمصه ای کرده که عامل زمان در آن بی اندازه اهمیت دارد، درحالی که حریفان چنین محدودیتی ندارند و درواقع وضعیت دوطرف مانند کسی که گلویش فشرده می شود و آن که گلو را می فشارد است، اولی برای رهاشدن از خفگی دست و پا می زند و دومی بی شتاب فشار را ادامه می دهد.

فزون براین، باراک اوباما حتی اگرهم بخواهد و بتواند تصمیم قاطعی بگیرد، با سدها و مانع هایی روبروست. بزرگ ترین سد و مانع کنگره امریکاست. به گزارش روزنامه "واشنگتن پست" اوباما درجلسه گفتگوبا سناتورهای ارشد امریکایی در کاخ سفید درتاریخ سه شنبه 19 نوامبر می گوید: «تخفیف تحریم های رژیم تهران که بخشی از توافق احتمالی در گفتگوهای ژنو خواهدبود، محدود، موقتی و برگشت پذیرهستند». با توجه به گفته جان کری که این "تخفیف تحریم ها" را حدود 5 درصد ازکل آنها ارزیابی می کند، می توان به درجه اضطرار و درماندگی نظام ولایت مطلقه فقیه که به همین مختصرهم دل بسته است پی برد.

ضعف مفرط اوباما در تصمیم گیری سیاست خاورمیانه ای امریکا، که آن را درپوشش کاستن از تعهدات امریکا در خاورمیانه و پرداختن به حضور قوی در آسیای جنوب شرقی پنهان می کند، سوای مخالفت های اسراییل و هم پیمانان عرب امریکا درخاور میانه، مخالفانی جدی درداخل امریکانیز دارد. سناتور جمهوری خواه جان مک کین، ازجمله این مخالفان است که به نقل از خبرگزاری "راشا تودی" می گوید: «نفوذ واشنگتن درخاورمیانه هیچ وقت تا به این حد ضعیف نشده بود، امریکا درخاورمیانه به تمام معنا شکست خورده، ما چیزهای بسیاری را ازدست دادیم، ما قدرت را ازدست دادیم و به ما به عنوان افرادی ضعیف نگریسته می شود... وجهه امریکا درشرایط کنونی به بدترین حدی رسیده است که من در زندگی ام شاهد آن بوده ام».