روزهای نهم و دهم آبان 1392 را رفته بودم به گلستانک، به کجور، به منطقه حفاظت شده‌ی البرز مرکزی در ارتفاعات شمالی مشرف به شهرستان نوشهر. جایی که شتاب تغییر کاربری اراضی، تجاوز به عرصه‌های جنگلی، چرای بیش از حد دام، ساخت جاده‌هایی غیر قانونی، شکار غیر مجاز قرقاول و رشد قارچ‌گونه‌ی ویلاهای گران‌قیمت، کاملاً مشهود، نگران‌کننده و انکارناپذیر می‌نمود. آن هم در سرزمینی که حدود یک هفتم از مجموع کل گونه‌های گیاهی کشور به همراه 156 گونه پرنده، 46 گونه پستاندار و 26 گونه خزنده زیست می‌کنند.
مانده‌ام که این حجم عظیم تخلف و قانون‌شکنی و زمین‌خواری چگونه در منطقه‌ای رخ داده که هم تحت مدیریت شدید سازمان حفاظت محیط زیست قرار دارد و هم در شمار ذخیره‌گاه‌های جنگلی ارزشمند سازمان جنگل‌ها، مراتع و آبخیزداری کشور؟!
به عنوان نمونه به این عمارت‌ میلیاردی در دل جنگل‌های کجور و در مسیر روستاهای برکن، کلیک و کهنه‌ده نگاه کنید که چگونه صاحب ثروتمند و لابد پرنفوذش حتی توانسته‌ به صورت اختصاصی هم جاده بکشد و هم تیر برق نصب کند!
چه سندی از این گویاتر که بتواند تمامی بضاعت و منزلت و جایگاه سازمانی و قدرت قانونی سازمان جنگل‌ها، مراتع و آبخیزداری کشور و سازمان حفاظت محیط زیست را در برابر زمین‌خواران به سخره کشد؟!
شما به من بگویید: با این شتاب آزمندانه‌ی متخلفین صاحب نفوذ از یک سو و قدرت حقیر مهارکننده‌ی سازمان‌های متولی طبیعت در برابر ایشان از سوی دیگر، تا چند سال دیگر نگین سبز هیرکانی بر فراز البرز شمالی می‌درخشد و دوام می‌آورد؟