پس از یک دوره جدالهای پُر سر وصدا، در این میان بر کمتر کسی پوشیده مانده که نیروی مُحرکی که آگهیهای تبلیغاتی، افشای سُخنان محرمانه یا پرتاب لنگه کفش حقیقی و مجازی را به صحنه می آورد و به جلو می راند، تلاش بی پرده ی بخشی از حُکومت به رهبری آیت الله خامنه ای است که در یک جدال خانگی برای حفظ قُدرت انحصاری خویش و منافع برآمده از آن می جنگد.

از این زاویه، در طول دوران حیات رژیم جمهوری اسلامی، موارد مصرف آمریکا ستیزی برای برپاکنندگان و میراث داران آن ثابت مانده است. آیت الله خمینی اولین فرد از این دسته بود که تلاش کرد با عوامفریبی، یک آمریکا ستیزی مُبتذل را جایگُزین خواست دموکراتیک جامعه مبنی بر حق اداره و تعیین سرنوشت خود کند. او "استقلال" را مفهومی سلبی و در عمل به معنای دُشمنی کور با آمریکا جلوه می داد که هیچکس بهتر از خود وی و شُرکایش توانایی به صحنه آوردن آن را ندارد.

کمی جلوتر، نخُستین ولی فقیه "نظام" با آمیختن خُرافات و دُگمهای ارتجاعی به این خیمه شب بازی سیاسی، آن را به سلاحی برای شلیک به جامعه و اجزای آن از گروه ها و سازمانهای سیاسی تا نیروهای دگر اندیش و از مُخالفان تا مُنتقدان بدل ساخت. او در این راه حتی به کشف "اسلام آمریکایی" هم نایل آمد؛ بهانه ای که برای تصفیه روحانیون مُنتقد و خاموش کردن آنها و بعدها برای خط کشی و دُشمن سازی از کشورهای منطقه تراشید.

با این حال، احضار شیطان و خطابه و ژستهای ضدآمریکایی، تنها زاویه برجسته این سیاست نیست. به موازات پُر رنگ شدن جایگاه سیاست مزبور در تامین ثبات و بقای "نظام"، باندهای تشکیل دهنده حُکومت نیز آن را به مثابه فاکتوری در سنگین کردن وزن خود در مُعادلات قدرت یا بیرون راندن رُقبا به حساب آورده اند. تاریخ سیاست خارجی جمهوری اسلامی از همین رو از جُمله تاریخ کشمکش جناحهای گوناگون حُکومت گرد استفاده از "آمریکا" علیه یکدیگر نیز هست.