خبرآنلاین: الحمدلله چند سالی است که کلا صدا و سیمای ملی را نگاه نمی کنم. از این محرومیت خود خواسته برکاتی نصیبم شده که مپرس. در این چند سال هم،هربار از سر اتفاق- مثلا در اداره ای و یا ترمینال و فرودگاه و سوپرمارکت- چشمم به این جعبه جادو افتاده، فهمیده ام چه تصمیم درست و خردمندانه ای گرفته ام. مثال می زنم: دو- سه باری است که از سر اتفاق تبلیغ شبکه "نسیم" را دیدم.
شبکه ای که ظاهرا قرار است به طنز و سرگرمی اختصاص یابد. شبکه ای که از همین الان معلوم است چه سرنوشتی پیدا خواهد کرد. کسی که اندکی کار رسانه ای کرده باشد و مختصر درکی از طنز داشته باشد و سرگرمی را هم تا حدودی فهم کرده باشد می داند چنین شبکه ای ازآغاز محکوم به شکست است. این را گفتم تا بگویم خانه از پای بست ویران است و هرچه قدر هم خواجگان در کار تزئین نقش ایوان بکوشند راه به جایی نخواهند برد. اما موضوع این یادداشت فعلا چیز دیگری است. در همین تبلیغ های نصفه نیمه ای که دیدم استاد حسن کسایی را نشان می دهند که دارد درباره ساخت قطعه "سلام" که یکی از قطعات درخشان و به یادماندنی موسیقی ایرانی است توضیحاتی می دهد. با خودم گفتم لابد تهیه کنندگان برنامه فکر می کنند داستانی که منجر به ساخت این قطعه شده بامزه است و به نوعی سرگرمی محسوب می شود. حتی از این هم خوش بین تر بودم ، با خودم گفتم تهیه کنندگان این برنامه از مهجوریت موسیقی و هنر ایرانی مطلعند و می خواهند به این بهانه نواختن سازی را نمایش دهند و اطلاعاتی درباره چگونگی این قطعه را به اطلاع عموم برسانند اما دیدم که تصاویر مضحکی روی ساز استاد گذاشته اند که دیگر هیچ جوری نمی توان ماجرا را توجیه کرد. این که مستربین روی ماشین نشسته است و تعادلش را از دست داده است و هرلحظه ممکن است سقوط کند و یا هالورد لوید از ساعت بزرگ شهر آویزان است و درحال سقوط، چه ربطی به نوای آسمانی استاد کسایی دارد؟ اگر بگویید به هرحال در این قطعه هم نوعی مطایبه و شوخ طبعی وجود دارد خواهم گفت اگر این طور باشد بخش اعظمی از فرهنگ و هنر و ادبیات این سرزمین ترجمانی از شیرین کاری های خواجه مستربین و حکیم هالورد لوید است. مسخره نمی کنم. این قدر می فهمم که این دوبزرگوار چه جایگاهی دارند اما از یاد نبریم که فرمود: گر حفظ مراتب نکنی زندیقی. هرچیزی سرجای خودش محترم است. مشکل این جاست که دوستان همه چیز را با هم قاطی می کنند و اصلا متوجه نیستند که مسجد جای هرکاری نیست و هرسخن جایی و هرنکته مکانی دارد. یک توضیح ضروری بدهم و تمام. مشکل من با این سازمان عریض و طویل اصلا سیاسی نیست، یعنی اصلا تصورم این نیست که اگر این سازمان را در اختیار مثلا کس دیگری با گرایش سیاسی دیگری بگذارند مشکل حل می شود. اصلا و ابدا. و اگر چنین شود شاید وضع به مراتب بدتر ازاینی بشود که هست. مشکل به مراتب پیچیده تر از این حرف هاست اما این همه باعث نمی شود دوستان هرکاری دلشان خواست بکنند و ما هم دم برنیاوریم.