خبرآنلاین: کاملا قابل درک است. انتظارات بعضی از دوستان از دولت جدید را می گویم. بالاخره پس از هشت سال نسیمی وزیدن گرفته است که بوی بهبود را می توان از آن شنید. وقتی هشت سال دندان بر جگر صبر خاییده باشی و ناگهان فضای نصفه نیمه ای برای بیان حرف های مانده در گلو پیدا کنی می خواهی علاوه بر هر آن چه در دل داری چیزهای بیشتری هم بگویی. به کفاره آن همه سکوت و صبر، حرف زدن را حق خودت می دانی
اما هشدار که "تدبیر" اگر از یاد برود دور و دیر نخواهد بود که بار دیگر زمام امور به دست زمره شعار و مدعیان عدالت و مهرورزی بیفتد و بشود آنچه نباید بشود. به صراحت بگویم مشکل جامعه بحران زده ما امروز نه حجاب اجباری است و نه ممنوعیت آواز خوانی بانوان. اگر هم بتوان این ها را مشکل به حساب آورد در مقابل مشکلاتی که بخش اعظمی از مردم ما با آن دست به گریبانند هیچ است و کم از هیچ. این حرف ها به معنای بی اهمیت جلوه دادن دغدغه بعضی از دوستان نیست، بدون شک این شکل از برخورد نظام جمهوری اسلامی با مسئله حجاب و موسیقی بدون عیب و ایراد نیست اما آیا رسیدگی به این مسائل در مقابل سیل مشکلاتی که مردم با آن امروز دست به گریبانند اولویت دارد؟ علاوه برآن آیا طرح این مسائل به عنوان مطالبات اصلی مردم، گزک به دست دشمنان دولت تدبیر و امید نمی دهد تا این خردک شرر امید را به شمع مرده ناامیدی بدل کنند؟ آیا آن ها نخواهند گفت بفرمایید این هم از مشتی شکم سیر که همه هم و غمشان برداشتن روسری نسوان و آواز خوانی بانوان است. تازه من با تعابیر محترمانه ای این حرف ها را بیان کردم واگرنه، هم شما و هم من خوب می دانیم که ادبیات آن ها که در کمین دولت تدبیر و امید نشسته اند تا او را به بی کفایتی متهم کنند از چه جنسی است. اگر می خواهیم سهمی در تناور شدن نهال نازک و نحیف امید داشته باشیم باید این نهال را از آفات و بلایای طبیعی و غیر طبیعی حفظ کنیم نه آن که بهانه به دست تبرداران بدهیم تا به نام دفاع وپاسداری از ارزش ها، نهال جوانی را که خیلی ها بدان امید بسته اند به خاک و خون بنشانند. این درست که هرکس به امیدی به تغییروضع موجود رای داده است و حق دارد مطالبات خود را بیان کند اما کمی پا روی خود خواهی بگذاریم و به این بیندیشیم که آیا طلب مطالبات ما در موقعیت کنونی به دیگران کمک می کند و یا آن ها را به دردسر می اندازد؟ آیا مطالبات ما نسبت به مطالبات آحاد جامعه در اولویت قرار دارد یا ممکن است مطالبات به حق آن ها را نیز تحت الشعاع مسائل حاشیه ای قرار دهد؟ گمان می کنم اندکی اندیشیدن به این سئوال ها در مسیری که پیش رو داریم بسیار به ما کمک می کند تا از تکرار تجربه های تلخ گذشته جلوگیری کنیم.