وزیر امور اقتصادی و دارایی چندی پیش تعداد بیکاران کشور را با احتساب پنج میلیون نفر دانشجو و فارغ التحصیلی که بزودی وارد بازار کار خواهند شد ۸ میلیون و ۵۰۰ هزار نفر اعلام کرد که درصورت ایجادنشدن شغل، بی تردید نرخ بیکاری در کشور به ۳۵.۳ درصد افزایش خواهد یافت.

به گزارش روز سه شنبه ایرنا، نرخ بیکاری جوانان کشور در سال 1391 معادل 26.9درصد اعلام شد که این نرخ به تفکیک برای مردان و زنان به ترتیب 23.4 و 41.5درصد بود.
در دهه های اخیر حضور زنان در دانشگاه های کشور بسیار پررنگ بوده است ، به طوری که هم اکنون حدود 70درصد داوطلبان ورود به دانشگاه ، زنان هستند و این در حالی است که بازار کار کشور با گره هایی که در خود دارد نه تنها آمادگی جذب نیرو را ندارد به ویژه برای زنان با دشواری های بیشتری مواجه است.
وزیر امور اقتصادی و دارایی به درستی یادآور شده که جمعیت بیکاران و نرخ بیکاری در میان زنان، قشرجوان و تحصیل کرده بالاتر است و شاید ما بالاترین نرخ بیکاری را میان زنان جوان داریم که اینها اهمیت و حساسیت موضوع را روشن تر می کند.
بازار کار ایران در حالت رکود تورمی قادر به جذب نیروی کار نیست و این در حالی است که جمعیت دهه 1360 که با نرخ بالای سه درصد افزایش یافته و آماده حضور در بازار کار است، با دشواری های بیشماری مواجه است.
تجربه سال های گذشته نشان داده است که نمی توان با تزریق پول، شغل ایجاد کرد و این سیاست فقط به افزایش نقدینگی در جامعه ای که مسیر تولید را به کار نمی گیرد منجر می شود.
هم اکنون رتبه کسب و کار در ایران در بین 183 کشور 144 است و این در حالی است که عربستان سعودی با رتبه جهانی 12 ، در صدر کشورهای منطقه قرار دارد. امارات، قطر، بحرین، عمان، کویت، اردن، یمن، لبنان، مصر، سوریه و سودان هم حائز رتبه‌های دوم تا دوازدهم منطقه هستند.
بر اساس برنامه پنجساله چهارم توسعه قرار بود 100 هزار نیروی کار ایرانی به دیگر کشورها اعزام شود که فقط چهار هزار نفر توانستند اعزام شوند و این در حالی است که بسیاری از کشورها به دلیل عدم حضور نیروی کار ایرانی در بازارهای دیگر کشورها، جایگزین نیروی کار ایرانی شدند.
بی تردید وقتی موضوع اعزام نیروی کار به میان می آید باید مهمترین موضوع که همان تعامل گسترده با دیگر کشورها است در دستور کار قرار گیرد.
اعزام نیروی کار در پیوند تنگاتنگ با فضای نامناسب کسب‌ و کار (عدم مدیریت صحیح بازار کار و تحریم ها)،بحرانهای سیاسی و رکود اقتصادی است که بیش از پیش بر جامعه سنگینی می‌کند.
آمارهای مستندی که مرکز آمار ایران از تعداد بیکاران و شاغلان کشور ارایه کرده است، نشان می‌دهد که تعداد شاغلان کشور در نخستین سال فعالیت دولت نهم 20میلیون ‌و 618هزار نفر بوده که در پایان سال 1391 به 21میلیون ‌و160هزارنفر رسیده است و در فاصله هشت‌ ساله، آمار تعداد شاغلان تنها 542 هزار و 308 نفر افزایش را نشان می‌دهد.
آمارهایی از این دست که از سوی نهاد رسمی آمار کشور منتشر شده است نشان از بحرانی عمیق در بازار کار کشور دارد.
بیکاری فقط نداشتن شغل نیست زیرا پیامدهای ناگواری این مقوله اقتصادی را دنبال می کند. بیکاری می تواند موجب احساس بی‌ارزشی در فرد ، فقر، تنگدستی، مشکلات خانوادگی،بزهکاری و آلوده شدن به اعتیاد و... ، عقب ماندگی کشور از نظر اقتصادی و پیامدهای بیشمار دیگر شود که تبعات آنها هزینه های بالایی را به جامعه تحمیل خواهد کرد.
زنان همواره نیمی از بازوی توسعه محسوب می شوند. توسعه اگر زنان در آن حضور نداشته باشند بی معنا است و هیچگاه تحقق نمی یابد.
برای گام برداشتن و حل معضل بیکاری باید با تدبیر و آگاهانه برنامه ریزی کرد. شکی نیست در صورتی که نتوانیم سیاستهای حاکم بر بازار کار را بدرستی بررسی کنیم نمی توانیم گامی موثر برای خیل جمعیت انبوهی که هر روز به بازار کار کشور وارد می شوند، برداریم.