این طراح و کاریکاتوریست در گفت‌وگو با خبرنگار ایسنا، اظهار کرد: بزرگ‌ترین مشکل کاریکاتوریست‌های ما، مشکل فرهنگی است. هنوز به کاریکاتور به عنوان یک تخصص در مطبوعات نگاه نمی‌شود و خود کاریکاتوریست‌ها هم آن طور که باید به دنبال بالا بردن تکنیک و تخصص خود نیستند. از طرف دیگر پایین بودن آستانه‌ی تحمل روحیه‌ی نقدپذیری مدیران نیز تاثیر مستقیمی در این وضعیت داشته است.

او افزود: کاریکاتوریست‌ها هنر خود را علنی ارائه می‌کنند و امضای مخفی ندارند. به همین دلیل معمولا با بازخواست مواجه می‌شوند و حتی از نظر جانی و امنیتی هم در معرض خطر هستند. در کشور ما کاریکاتور به عنوان بخشی از روزنامه‌نگاری مطرح نیست و بیشتر جنبه‌ی تزئینی برای نشریات دارد.

درخشی همچنین درباره‌ی تصاویر و کاریکاتورهای منتشر شده در نشریات و تاثیر آن‌ها بر مردم و اوضاع جامعه گفت: به اعتقاد من تصویر و عکس سریعتر و راحت‌تر با فرد ارتباط برقرار می‌کند. تصویر با ویژگی چند لایه بودن خود می‌تواند موضوعات را در لفافه‌ی طنز مطرح و بیان کند و قابل قبول‌تر باشد.

این کاریکاتوریست ادامه داد: در کشورهایی که کاریکاتور بخش مهمی از یک نشریه است، بهای بیشتری به آن داده می‌شود و کاریکاتوریست بودن خود یک شغل محسوب می‌شود. در کشورهای جهان سوم این‌گونه نشریات بسیار معدودند و کاریکاتوریست‌ها به دلیل نداشتن امنیت شغلی مجبور می‌شوند به سمت کارهای دیگری مثل انیمیشن و تصویرسازی بروند و کاریکاتور را رها کنند.

درخشی در ادامه به بحث توقیف برخی روزنامه‌ها به دلیل چاپ یک کاریکاتور اشاره و اظهار کرد: توقیف روزنامه‌ها و نشریات به خاطر چاپ یک تصویر یا کاریکاتور تنها تقصیر سیستم حاکم نیست؛ گاهی غیرحرفه‌ای بودن خود کاریکاتوریست هم موجب می‌شود از تصویر او سوءبرداشت صورت بگیرد. یک کاریکاتور اگر خوب اجرا شود می‌تواند مفهوم خود را به درستی برساند. متاسفانه خود ما گاهی باعث بدبینی سیاست‌مدارها به کاریکاتورها شده‌ایم و حساسیت‌ها را بالا برده‌ایم.