روزنامه ابتکار: اين روزها همه براي رئيس جمهوري منتخب نامه مي‌نويسند. يا نصيحتش مي‌کنند يا به او راه کار ارائه مي‌دهند و يا براي او خط ونشان مي‌کشند. احتمالا توقع هم دارند او اين حرف‌ها را جدي بگيرد و براساس منويات خردمندانه آن‌ها مملکت را اداره کند. اين که بعضي از اين دوستان که توقع دارند آقاي روحاني گوش به حرفشان باشد تا قبل از بيست و چهارم خرداد ماه کمر به نابودي او بسته بودند چيز خيلي مهمي نيست. نه اين که مهم نباشد، نه، بلکه آن قدر اين رفتارهاي به دور از نجابت تکرار شده که ديگر قبحي ندارد. ما هم اصلا به روي خودمان نمي‌آوريم. اما الان مسئله اين نيست. مسئله اين است که چرا خيلي‌ها فکرمي کنند بايد براي رئيس جمهور تعيين تکليف کنند. آيا رئيس جمهور توانايي تصميم گيري ندارد و نياز به نصايح مشفقانه من و شما دارد؟ اين حرف‌ها به معناي مصون بودن آقاي روحاني از خطا و اشتباه نيست اما درقدم اول اصلا بايد کاري صورت بگيرد يا نه؟ شايد هم دوستان دارند کفاره سکوتشان در هفت-هشت ساله اخير را مي‌دهند؟ نه به آن شوري شور نه به اين بي نمکي. نه به اين که آن قدر درمقابل رفتارهاي محيرالعقول دولت آقاي احمدي نژاد سکوت کردند که ديگر نه از تاک نشان ماند و نه از تاکنشان و نه اين که هنوز آقاي روحاني وارد ميدان پاستور نشده به او مي‌گويند چنين کن و چنان. سرسخت ترين منتقدان آقاي احمدي نژاد هم لااقل در ماه‌هاي نخست رياست جمهوري ايشان چيزي نگفتند.معقول هم بود. بايد به کسي که دعوي اداره جهان را داشت کمي مهلت مي‌دادند تا توانايي‌هاي خود را کاملا به منحصه ظهور برساند. حالا هم از اين دوستان دلسوز انتظار مي‌رود کمي صبوري به خرج دهند و حتي اگر تصميم گرفته اند گربه را دم حجله بکشند و کار آقاي روحاني را درهمين چهار سال اول يکسره کنند يکي- دو روز ديگرهم دندان روي جگر صبر بگذارند. البته از منظر ديگري هم مي‌توان علت اين رفتارهاي شتابزده دوستان را درک کرد. آن‌ها دارند به خودشان قوت قلب مي‌دهند و مي‌خواهند به هر قيمتي شده به خود و اطرافيانشان القاء کنند که آقاي روحاني کانديداي آن‌ها بوده و در انتخابات يازدهم رياست جمهوري در حقيقت گفتمان”افراط و تفريط" به پيروزي رسيده. فقط براي رد گم کني اسمش را گذاشته اند”اعتدال". و خب، طبيعي است که آدميزاد با کانديداي محبوب و مورد نظرش هرجور که دلش بخواهد صحبت مي‌کند. ايرادي دارد؟