به گزارش مهر، آدمیان اگر اسب را مظهر نجابت، شکوه و زیبایی، گاو را مظهر فراوانی و برکت می دانند شیر را هم مظهر صلابت و قدرت می دانستند، به همین دلیل از روزگار باستان برای پاسداشت افراد رشید و محبوب پیکره‌ای سنگی از شیر می‌ساختند و بر مزار فرد موردنظر که جانش را در راه آرمانهای بشری داده بود، قرار می‌دادند.

بخشی از مردمان بختیاری از شیر سنگی به عنوان بردشیر نام می‌برند به همین دلیل در بیشتر قبرستان‌های استان خوزستان و مناطق بختیاری‌نشین، این شیرهای سنگی روی قبر بزرگان روستاها نصب شده است از این رو خوزستان را موزه روباز شیرهای سنگی می دانند.

شیر سنگی‌ها از پهلو مزین به نقش شمشیر، اسب، تفنگ، مهر و تسبیح هستند و بر گرده آنها مشخصات متوفی نقش می‌شد. این نقش‌ها بر پایه خصلت‌های متوفی بوده و سنگ‌تراشان با الگوهای ذهنی، پیکره شیر را از سنگ و صخره‌های زمخت با ابزاری ابتدایی که به کوه‌بُر معروف هستند جدا و سپس با بن‌مایه‌های طبیعی و ذاتی در قالب نقش‌ و نگار بازآفرینی می‌کنند.

از تعداد شیرهای سنگی و مناطقی که در آن شیر سنگی وجود دارد آمار کامل و دقیقی در دست نیست اما دو شیر عظیم سنگی روستاهای آب ماهیک و تنبل پس از آبگیری سد گتوند به زیر آب رفتند این درحالی است که پیش از این مسئولان میراث فرهنگی در استان خوزستان اعلام کرده بودند که با همکاری مسئولان سد گتوند قرار است موزه ای برای این شیرهای سنگی اختصاص یابد و این شیرها به آن موزه انتقال داده شوند اما هیچ وقت نه چنین موزه ای افتتاح شد و نه شیرهای سنگی از روستاهایی که به زیر آب رفتند، بیرون کشیده شدند به همین دلیل شاید اگر روزی غواصانی به زیر دریاچه سد بروند، در برخی از مناطق با انبوهی از شیرهای سنگی روی قبرستان مواجه شوند!

برد شیرها بین ۳۵۰ تا ۷۵۰ کیلو و ارتفاع ۸۰ تا ۱۵۰ سانتی متر بودند و از سنگهای موجود در کوهها و صخره های مجاور محل دفن توسط سنگ تراشان بومی یا استادانی از شهرهای اطراف ساخته می شدند. برخی از آنها نیز ارتفاعی بیش از دو متر داشتند.