بدون آن که بخواهیم به موضع گیری‌های همین رسانه‌ها در روزهای پیش از انتخابات ارجاع دهیم و انتقادها و حملاتی را که به دکتر روحانی داشته‌اند به رخ بکشیم، تنها یک پرسش ساده مطرح می‌کنیم که اگر پاسخ قانع کننده ای به آن داده شود، ما هم می‌پذیریم که جریان اصول گرایی پیروز بی چون و چرای انتخابات یازدهم ریاست جمهوری شده است.

در انتخابات یازدهم ریاست جمهوری، شش نامزد حضور داشتند که از آن میان حسن روحانی با 18613329 رأی در دور اول پیروز شد و دیگر نامزدها در مجموع نزدیک به 16 میلیون و 500 هزار رای جمع کردند. اگر بنا به ادعای این رسانه‌ها، رای به دکتر روحانی را به حساب اقبال مردم به اصول گرایی بگذاریم، بی شک رای دیگر نامزدها را هم باید در سبد این جریان قرار دهیم. یعنی نمی‌شود حسن روحانی را اصول گرا دانست و آقایان قالیباف، جلیلی، رضایی، ولایتی و غرضی را از این جریان سیاسی به حساب نیاورد. به عبارت ساده تر، تمام 35 میلیون و 458 هزار و 747 رای صحیح را باید از آن اصول گرایان دانست.

با این حساب سر انگشتی، اگر رای دهندگان نزدیک به جریان‌های میانه و اصلاح طلب بپرسند رای ما کو، هیچ پاسخی به آنان نمی‌توان داد. مگر آن که حدود یک میلیون و 250 هزار رای باطله انتخابات یازدهم را از آن گرایش‌های معتدل و اصلاح‌گرایانه بدانیم که بی شک صورت خوشی ندارد.

از سوی دیگر اگر به آمار ارائه شده در انتخابات دوره های هفتم و هشتم، مرحله اول دوره نهم و دوره دهم ریاست جمهوری نگاهی بیندازیم، رای مردم به نامزدهای اصلاح طلبان هیچ گاه کمتر از 13 میلیون اعلام نشده است. حال اگر بپذیریم سه تا چهار میلیون از این رای دهندگان به هر دلیل در 24 خرداد امسال پای صندوق‌ها نیامده‌اند (با توجه به شرکت 40 میلیونی در انتخابات قبل)، آن وقت باید پرسید 10 میلیون رای باقی مانده این گروه بزرگ اجتماعی به حساب کدام نامزد ریخته شده است.