ازاین رو برای اینکه از قافله جا نمانیم در اولین گام باید خودمان، ظاهرمان و حتی تفکراتمان را مطابق سلیقه تازه به قدرت رسیده به روز کنیم؛ مانند۸سال پیش، هنگامه رفتن دولت اصلاح طلب سیدمحمدخاتمی و آمدن دولت اصول گرای احمدی نژاد،آنگاه که ما شیفتگان خدمت فهمیدیم چقدر اصلاح طلبی بد است و اخ و ما یک عمر اصولگرا بودیم و خود نمیدانستیم و یا فرصت ابراز نداشتیم. لباس‌هاي تمیز و مرتب مان جای خود را به لباسهای نامرتب می‌داد و ریش‌هاي بلند و نامرتب جای صورت‌هاي همیشه آنکاردمان را می‌گرفت و حالا دیگر بحث، بحث انگشتر و تسبیح بود و خواص گوناگونشان در روزها و ساعات مختلف. ما که در وقتی متخصص شناخت آرا و افکار پوپر و هابرماس و مباحث جامعه مدنی بودیم و لیبرال و دموکراسی خواه، یک دفعه ولایتی شدیم و ذوب در ولایت مطلقه فقیه. حالا دیگر سکه دکترسروش رونق نداشت به اندازه آیت الله مصباح یزدی.

آه که تازه یادمان آمده بود چقدر این لیبرال دموکراسی غربی بد است و مردمان را جهنمی مي‌کرد و اصلا زنده باد خلافت اسلامی. همگی سبقت مي‌گرفتیم در تعریف خاطره و کشف کرامات اولیا و عرفا و بالاخص از مرحومان حضرات آیات بهجت و بهاالدینی و سیدعلی آقاقاضی و... رحمةالله علیهم اجمعین. حالا دیگر هر که بیشتر به هاشمی و خاتمی و... ناسزا مي‌گفت عزیز مي‌شد و بر صدر مي‌نشست. آنکه روزگاری دست هاشمی مي‌بوسید حالا العیاذبالله احمدی‌نژاد را پیامبرنشان می‌دانست لاجرم باید هم چنین کسی معاون اول احمدی نژاد می‌شد. در دولت احمدی نژاد راه گرفتن پست از تظاهر به مظاهر دینی و هیات‌هاي مذهبی می‌گذشت بنابراین همگی تازه یادمان آمده بود که چقدر مذهبی و هیاتی و امام حسینی بودیم ولعنت مي‌فرستادیم بردولتین هاشمی و خاتمی که باعث شده بودند موضوع به این مهمی ازخاطرمان برود. و اما امروز...

امروز اما زمانه دیگر شده است و گاه اعتدال آمده است. حالا دیگر اصولگرایی بد است و اخ! راستی که چه خدمات بزرگی هاشمی رفسنجانی داشته است و ما یادمان نبود! خدا چه کند دولت احمدی‌نژاد را که باعث شده بود موضوع به این مهمی فراموشمان شود. آری امروز هوا، هوای اعتدال است و همه مي‌شوند معتدل و پیرو خط هاشمی. حالا دیگر تکنوکرات بودن که در دولت اصولگرا فحش سیاسی بود تبدیل به ارزش مي‌شود. دوباره یقه سفیدها برمی‌گردند. پیراهن‌هاي یقه آخوندی تعویض و ریش‌هاي بلند و نامرتب کوتاه و آنکارد مي‌شود!

لابد برای اینکه همه بدانند چقدر روشنفکریم و تکنوکرات، مي‌شویم منتقد حکومت دینی و مباحث دینی و اسلامی و تازه پایش که بیفتد به آسیب شناسی همه چیز و همه کس مي‌پردازیم و به هیچ چیز رحم نمیکنیم و مي‌شویم نسبی گرای اخلاقی..... و قس الی هذا... لابد مي‌پرسید چرا؟ دلیل این همه تلوِن و رنگ عوض کردن چیست؟ دلیل این همه افراط و تفریط چیست؟ لامصب همه‌اش تقصیر این احساس تکلیف و شیفتگی خدمت (و استغفرالله نفرمایید منیت و شهوت قدرت و ثروت) است که باعث مي‌شود ما هر لحظه و هر آن به اقتضای موقعیت به رنگی درآییم و جامه ای دیگر بپوشیم و نغمه ای دیگر بسراییم و به هرعملی مبادرت ورزیم تا به این پست‌ها و مناصب بی ارزش دنیوی برسیم. شاید درست گفته اند که مهمترین آسیب جامعه و حکومت دینی، ریا و دورویی و سالوسی است.خب باید بقول دیپلمات‌ها این تهدید را تبدیل به فرصت کرد...