شُعارهای مطرح شده در این گردهماییها که بی هیچ حاشیه و میان برُی، حاکمان کشور و دستگاه سرکوب را به طور مُستقیم هدف قرار می داد و بر فوری ترین مُطالبات دموکراتیک همچون آزادی زندانیان سیاسی پای می فشرد، جهتگیری سیاسی انبوه زنان، مردان و جوانانی که پایکوبان خیابانها را به اشغال خود درآوردند را از تفسیر و گمانه زنی بی نیاز می کند.

رویدادهای صاعقه آسای 6 روز گذشته، سرمایه گذاری کلان آیت الله خامنه ای و همدستان نظامی و امنیتی اش برای مهار و چیرگی بر جُنبش اجتماعی (فتنه) در چهارسال گذشته را به پشیز بدل ساخت. چتر سنگین ترور و وحشت آنها بر سر جامعه، با اولین روزنه ای که پیدا کرد، مُشبک و بی خاصیت شده و صاحبانش را زیر رگبار اعتراضها در تهران و اصفهان، کرمان و زاهدان، مشهد و مهاباد، برهنه و بی پناه برجاگذاشت.

حرکتهای اعتراض روزهای پیش، نه به دلیل گُستره و نه به خاطر شدت آن برای حُکومت هراس آفرین است؛ بیم اصلی "نظام" از پتانسیلی است که این جرقه ها از دهانه آتشفشان آن به بیرون جهیده. این وحشتی است که فُرصت طلبان، مُتحدان ناپایدار، فراریان از اُردوی جُنبش و آژانهای تزریق شده به آن نیز با دستگاه سرکوب و آمرانش تقسیم می کنند.

کسانی که دیروز شکست قطعی جُنبش را موعظه می کردند، امروز آن را به پرهیز از "افراط" التماس می کنند. آنها که پرچم فرار به کنج امن و پنهان شدن تا سرحد بازنشناخته شدن را از این رسانه خارجی به آن بُلندگوی داخلی بر دوش می کشیدند، اینک از همان تریبونها علیه ایستادگی و مُبارزه جویی توده، فلسفه می بافند و نیروهای مُعترض در کف خیابان را از "رنجاندن" و "تحریک" حُکومت برحذر می دارند. آنها می گویند جُنبش نباید "توقُع بی جا" داشته باشد، باید انتظاراتش را با سقف گُنجایش دستگاه فاسد و مُستبد تنظیم کند.