تظاهرات عده‌ای انگشت ‌شمار و اعتراض به تخریب پارک قدیمی گزی در مرکز شهر استانبول، به جنبش اعتراضی بزرگی برضد سیاست‌های رجب طیب اردوغان، نخست وزیر ترکیه تبدیل شد که با سرکوب شدید و خشونت‌بار پلیس روبرو گردید.

اعتراضات این جنبش، متشکل از طیف‌های سیاسی از چپ تا راست، تبلور همه نارضایتی‌های انباشته شده طی ده سال قدرت انحصاری اردوغان است که دائمأ با آشکار سازی نشانه‌های دینی در فضای عمومی جامعه لائیک ترکیه قصد استفاده ابزاری از دین را برای ادامه حکومت دارد.

از این جمله اقدامات، تصویب قانونی در چند روز گذشته، مبنی بر محدود کردن مصرف الکل است. شهردار آنکارا نیز مردم را به رفتار به روش‌های متناسب با ارزش‌های اخلاقی فراخوانده بود.

همچنین سوان نیسانیان، روشن‌فکر ارمنی ترکیه به جرم توهین به پیامبر اسلام به سیزده ماه حبس محکوم شد.

خیلی ها در ترکیه از رفتار مستبدانه اردوغان خسته شده اند. او در دو دوره انتخابات در سال‌های 2007 و 2011، که به همه پرسی برای حزب اسلامگرای عدالت و توسعه تبدیل شده بود به ترتیب 47 درصد و 50 درصد آرا را کسب کرد و قدرتش تقویت شد.

این تسخیر انتخاباتی، به اردوغان اجازه داد از دست همه مخالفان داخلی حکومت، خلاصی یابد. ارتش، دستگاه اداری، دستگاه قضایی و مطبوعات که هریک به ‌طریقی با وی مخالف بودند، به ابزاری در خدمت حزب حاکم و رهبر آن درآمدند.

همچنین، زمانی که آشوب‌ها در میدان تقسیم استانبول در جریان بود، شبکه‌های تلویزیونی ترکیه، اردوغان را نشان می‌دادند که در کنفرانسی به مناسبت روز مبارزه با دخانیات، در حال سخنرانی بود.

پلیس و سایر نیروهای انتظامی نیز که از زمان به قدرت رسیدن اردوغان تعدادشان سه برابر شده است، تظاهرکنندگان را با خشونتی بی سابقه و بدون ترس از بازخواست، سرکوب می‌کنند.