سرویس " تا انتخابات " بی باک: انتخابات 92 از راه می رسد و دوباره گروه ها و احزاب به رقابت می پردازند. بازار انتخابات داغ است و ایجاد التهابات از سوی رسانه های داخلی و خارجی رو به فزونی است.

می توان گفت انتخابات 88 اگر به فتنه منجر نمی شد یکی از بزرگترین، باشکوه ترین و با نشاط ترین انتخابات در دو دهه اخیر جمهوری اسلامی بود. در انتخابات 88 آنچه مورد توجه بود تقابل دو گفتمان و تمایز دو گروه هم با پرچم و رنگ سبز بود.

علی الظاهر قرار است هر کدام از کاندیداها برای بازار گرمی خود گوشه ای از ویژگی های انتخابات 88 را تکرار کنند تا به واسطه آن آرا را به سبد خود بریزند. یکی از آن ویژگی ها حضور کاندیداها با خانه و خانواده بود! چیزی که در سیاست و عرف جامعه ایران نامرسوم بود. اما در سال 88 از سوی میرحسین رخ داد.

در این دوره عارف نیز سعی کرده تا با روش بهره وری از انرژی خانه و خانواده ( شما بخوانید همسر)، در جهت افزایش آرای خود بکوشد.

و کواکبیان نیز در نخستین روز ثبت نام رسمی کاندیداها و نامشخص بودن احراز صلاحیت ها، رنگ خود را سبز اعلام کرد. سبز همان رنگی است که سال 88 در نهایت به فتنه سبز منجر شد!

گویا بازیِ "بگم بگم" تمامی ندارد. کاندیداها که باید افرادی صبور باشند با گرمتر شدن بازار انتخابات و برای شعله ورتر شدن این آتش هر روز قصد افشاگری دارند! حال سوال اینجاست که چرا این آقایان تا این موقع احساس تعهد و وظیفه نکرده بودند؟

رابطه با آمریکا هم دست آویز خوبی است برای اینکه ادعاهای حضرات به وزانت آن ها بیفزاید. شاید این وجه تشابه بین انتخابات ایران و ایالت متحده باشد. کاندیداهای امریکایی از ارتباط با ایران دم می زنند و کاندیداهای ایرانی از ارتباط با آمریکا! حالا بیابید پرتقال فروش را!