مانور نظامی ایالات مُتحده و 40 کشور همپیمان آن در خلیج فارس بی تردید دربرگیرنده پیامهای مُشخصی برای حاکمان ایران است. اما آنچه که بیش از این صف آرایی دارای اهمیت است و جایگاهی پُر رنگ تر از تحولات جاری و شرایط روز می یابد، انزوای سیاسی و ایدیولوژیک رژیم جمهوری اسلامی است که روی بستر آن مانور مزبور به جریان افتاده است.

آمریکا و مُتحدانش می گویند که هدف از این نمایش قُدرت نظامی، تضمین باز ماندن آبراه بین المللی تنگه هُرمُز است و روی سه محور مین روبی، مُقابله با آلودگی نفتی و حفاظت از بندرها و تاسیسات انرژی مُتمرکز شده است. چنین می نماید که این محورها سازگار با نوع تهدیدها و رجزخوانیهای رژیم ولایت فقیه طراحی شده باشد. آقای خامنه ای و همدستان بارها از بستن تنگه هُرمُز با اقدامات خرابکارانه و نیز "حمله به منافع آمریکا در خلیج فارس" که اشاره به مُتحدان عرب این کشور در حاشیه خلیج فارس دارد، سُخن رانده اند.

با توجُه به این پیش زمینه، شرکت دستجمعی همسایگان عرب ایران و نیز دیگر کشورهای عُضو شورای همکاری خلیج فارس در این مانور نظامی چندان شگفت آور نیست. رژیم ولایت فقیه در همان حال که مُناسبات دُشمنانه ای با بخش بُزُرگی از جهان صنعتی و کشورهای پُر نُفوذ برقرار کرده است، فعالانه در جهت تخریب روابط با همسایگان و کشورهای عربی نیز می کوشد.

ماجراجوها و گزافه گویانی که در بارگاه ولی فقیه منزل دارند، با عربده کشیهای موسمی خود نه فقط موجب نزدیکی بیشتر این کشورها به آمریکا و شکل گیری علایق امنیتی مُشترک بین آنها گردیده اند، بلکه در عمل به افزایش حُضور و نُفوذ آمریکا در منطقه نیز کُمک شایانی کرده اند.

همزمان، خط فاصله ای که این مناسبات خصمانه در مرزهای جُنوبی و غربی ایران ترسیم می کند، از مرزهای سیاسی گُذر کرده و به گونه فزاینده ای بار ایدیولوژیک و فرقه ای نیز یافته است. از عراق تا لُبنان و از بحرین تا مصر همه جا مذهب شیعه و پیروان آن به یک عُنصر درگیری و تنش تبدیل می شوند. بُنیادگرایان ولایت فقیهی، سلفی، القاعده ای و جُز آن دست در دست یکدیگر زندگی مُسالمت آمیز گرایشهای مذهبی مُسلمانان در کنار یکدیگر را نامُمکن ساخته و امنیت آنها را غنیمت گرفته اند.