در ماه های گذشته بر حجم دلنگرانی "اُصولگرایان" از واکُنش فراکسیون نظامی - امنیتی دولت در برابر رد صلاحیت نامزدهای آن افزوده شده است. آنها از جُمله احتمال می دهند که آقای احمدی نژاد، گُماشته ولی فقیه بر منصب ریاست جمهوری، در این صورت از برگزاری انتخابات خودداری کند.

اکنون آقای خامنه ای نه تنها تایید می کند که این احتمال واقعی بوده و در مُجادلات درونی بین فراکسیونهای رقیب به صورت جدی مطرح گردیده، بلکه به گونه ناخواسته با ذکر این مثال، وجود بُحران ثبات شکنی که سراپای باند حاکم را در بر گرفته را مُستند کرده است. او زیر فشار شکل تازه بُحران است که پی در پی میکروفون به دست می گیرد.

اگرچه رهبر باند ولایت به پادوهای نافرمانش درس عبرت داده که "خیلیها خواستند انتخابات را به تعویق بیاندازند اما نتوانستند"، با این حال او خود بهتر می داند که نه جنس آنها با "خیلیها" (و به بیان شفاف تر، اصلاح طلبان حُکومتی) یکسان است و نه او همان فصل الخطابی است که قادر بود بدون چالش، چنین تجاوزاتی به قلمرو اختیاراتش را دفع کند.

پروژه "مُهندسی انتخابات" آیت الله خامنه ای به اتکای نهادهای مُوازی و "لشکر غیبی" اینک به سدی با ویژگیهایی مُشابه برخورده که سازندگانش برای دستیابی به هدف، همچون "آقا" و همدستان هیچ مصلحتی را بالاتر از منافع خود به رسمیت نمی شناسند.

مُضحک آن است که آیت الله خامنه ای به عُنوان عامل اصلی برکشیدن آقای احمدی نژاد در دو دوره و افکندن خود و باند ولایت به شرایط فلاکت بار فعلی، دوباره برای انتخاب "فرد اصلح" معیار تعیین می کند و کوته بینی و "بی بصیرتی" گزافش را با رفتن به جلد عاقل معرکه ماله می کشد.