در چنین شرایطی توجه به سلامت روانی کاندیداهای انتخابتی چه در مجلس و چه ریاست جمهوری و حتی شورای شهر، ضروری و از حساسیت بیشتری برخوردار است. اگر کسی این پیشنهاد را خدای نکرده توهین به کاندیداهای محترم ریاست جمهوری بداند سخت دچار بی انصافی است.

احساس تکلیف کاندیداها و حوزه تخصص آنها و سابقه رفتاری و کرداری و مدیریتی و از سویی صلاحیات کاندیداها از حیث رجل سیاسی و مذهبی بودن همه به کنار، اما بررسی سلامت روانی کاندیداها امری اجتناب ناپذیر است.

چه بسا بیماری های پنهان روانی و افسردگی های نهفته ای که به سبب فشار های اجرائی پست ریاست جمهوری در آینده بروز کند و موجب مشکلات جدی برای جامعه فراهم سازد. مواجهه منطقی با رئیس جمهوری که خدای ناکرده دارای سلامت روحی و روانی مناسب نباشد ممکن نیست و بسیار هزینه ساز است. اولین مساله ای که نظام در برخورد با چنین فردی پیدا خواهد کرد این است که به چه زبان و با چه منطق و روش و از طریق کدام نهاد قانونی و مسوول عالی رتبه ای می توان وی را کنترل و مجاب کرد که رفتای در شأن مسوول جمهوری اسلامی ایران داشته باشد؟

بنابراین ضروری است شورای محترم نگهبان در کنار بررسی صلاحیت سیاسی و اعتقادی و مالی افراد از سلامت روحی و روانی آنها نیز اطمینان حاصل کند.