هر چند نگارنده این رویکرد را در نهایت یا دراز مدت به نفع نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران نمی دانست اما با توجه به حوادث تلخ بعد از انتخابات سال ۸۸ و بوجود آمدن یک چالش بزرگ امنیتی که دشمنان خارجی و برخی غافلان داخلی به آن دامان زدند، اتخاذ این رویکرد را به طور مقطعی و موردی در این انتخابات توسط حاکمیت امری منطقی و حتی قابل پیش بینی ارزیابی می شد.

یقیناً هر نظامی با ساختار حاکمیتی متفاوت در مقاطع مختلف احتمالاً چنین رویکردهایی را تدبیر می نمود و طبیعی است که نظام جمهوری اسلامی که با خون ده ها هزار شهید عزیز راه اسلام و ایران شکل گرفته و کوران حوادث مختلفی از جمله ۸ سال دفاع مقدس را پشت سر گذاشته است برای یک دوره انتخابات چنین تدبیری داشته باشد. اما نامگذاری امسال با عنوان حماسه سیاسی و حماسه اقتصادی از سوی رهبر معظم انقلاب و سخرانی ایشان در روز اول فروردین در مشهد مقدس این گمان و تحلیل نگارنده را دگرگون کرده و به تامل جدی واداشت که چه معمار کبیر انقلاب و چه سکان دار امروز انقلاب اسلامی به خوبی از تاثیرات نقش، حضور و احساس سهیم بودن مردم در سرنوشتشان واقف هستند و تبیین نموده اند.

به همان اندازه که حضور مردم در فرآیند شکل گیری شکوهمند انقلاب اسلامی ایران نقش محوری داشته است حضور و اثرگذاری همین مردم در مانورهای مردم سالاری دینی که در واقع انتخابات ریاست جمهوری بارزترین نماد این مانور می باشد، برای ماندگاری و پیشرفت انقلاب و کشور عزیز اسلامی مان نیز امری ضروری و اجتناب ناپذیر می باشد. این مهم بهترین راهکار برای مقابله با جبهه دشمنان بوده و همان گونه که تاکید رهبر انقلاب بر مشارکت حداکثری و این که انتخابات آبروی نظام است و همه سلایق سیاسی درون نظام می توانند در انتخابات شرکت کنند، ناشی از همین ژرف نگری ایشان بوده که چه بسا ظهور و بروز جدی و واقعی سلایق جریانات مختلف در انتخابات که قطعاً موجب افزایش رضایت مندی آحاد مردم و ارتقاء انسجام و همدلی ملّی می شود، خود نیز مهم ترین گزاره برای مقابله با کلیه چالش های امنیتی چه از خارج و چه از داخل کشور خواهد بود.

از سویی نویسنده این یادداشت و البته همه مسئولان و صاحب نظران سیاسی داخل و حتی خارج از کشور به خوبی می دانند و می دانیم که سیاست های راهبردی و کلان نظام و حاکمیت جمهوری اسلامی ایران از سوی رهبری نظام اتخاذ می شود و از سویی رهبر معظم انقلاب نیز تاکنون چندین بار فرموده اند که ما حرف درگوشی نداریم و صحبت های اینجانب آنچه هست که برای مردم و به صورت علنی بیان می شود، لذا تا اینجا کاملاً محرز است که سیاست نظام در قبال انتخابات ۲۴ خرداد ماه امسال بعد از سخنان رهبری در روز اول فروردین باید چگونه باشد.

اما سوال اساسی که به شدت این روزها ذهن هر دلسوز و دغدغه مند واقعی نظام را می تواند درگیر کند این است که آیا پس از گذشت تقریباً یک ماه پس از سخنان رهبری، شرایط برای خلق حماسه سیاسی محیا است؟ یا لاقل شواهدی برای محیا شدن این شرایط قابل مشاهده است؟ آیا رسانه ها و جریانات مختلف سیاسی، رفتار و کنش سیاسی، اطلاع رسانی و تحلیلی خود را براساس این راهبرد خلق حماسه سیاسی نظام تنظیم کرده و ظهور و بروز می کنند؟ آیا دستگاه ها و نهادهای تصمیم ساز، تصمیم گیر و موثر که دارای وظایف ایجابی و سلبی در تطبیق خود در سیاست های کلان نظام هستند واقعاً در مسیر این سیاست ها عمل می کنند؟ آیا رسانه ها اعم از تصویری یا غیر تصویری که به صورت مستقیم یا غیر مستقیم زیر نظر حاکمیت هستند رویکرد مشارکت حداکثری نظام را برای خلق حماسه سیاسی در پیش گرفته اند؟‌

اگر بخواهیم واقع بینانه و بدون حب و بغض به این سوال ها پاسخ دهیم باید گفت خیر، البته در همین رابطه باید بین جریان های سیاسی و حاکمیتی تفاوت قائل شد و تقصیر و قصور هر کدام را جداگانه بررسی کرد بدین منظور که به هر حال جریان های سیاسی و رسانه های وابسته آنان متاسفانه بیشتر از آنکه در راستای منافع ملی و سیاست های کلان نظام حرکت کرده و دارای کنش باشند برایشان منافع گروهی، حزبی و در نهایت رسیدن به قدرت برایشان مهم است به عنوان مثال اگر پیروزی در انتخابات و رسیدن به قدرت را در یک انتخابات حداقلی با مشارکت پایین مردم ببینند و برای خود در این صورت شانس پیروزی بیشتری بیابند طبیعی است که از سیاست خلق حماسه سیاسی و مشارکت حداکثری نظام استقبال نکرده و اتفاقاً در جهت عکس آن عمل کنند. هر چند اکثر این جریان های سیاسی و رسانه های آنان که چنین می کنند ادعای ولایت مداری زیادی دارند. در این جهت به آن ها انتقاد وارد است که چرا لااقل برخلاف این ادعایشان عمل می کنند. اما به دلیل آن که اساساً جریان سیاسی و حزبی به قدرت به عنوان یک هدف نگاه می کنند نه یک ابزار، خیلی نمی شود از جریانات و احزاب سیاسی انتظار زیادی داشت. مخصوصاً آنکه ما هنوز احزاب سیاسی واقعا ً منطبق با مبانی اسلام و انقلاب اسلامی کمتر می یابیم.

اما آنچه جای تعصب و تاسف شدید دارد، آن است که چرا برخی از شخصیت های حقوقی که منتسب به حاکمیت هستند یا دستگاه های حاکمیتی که بعضاً به صورت مستقیم و غیر مستقیم دارای رسانه هستند و از همه مهمتر صدا و سیما و رسانه هایی که حاکمیتی می باشند به سیاست راهبردی نظام که در شرایط فعلی مشارکت حداکثری و خلق حماسه سیاسی است توجه نمی کنند. در حالی که این دستگاه ها و رسانه ها با جریانات و شخصیت های سیاسی متعلق و وابسته به احزاب، این تفاوت عمده را دارند که به عنوان نیروهای اجرایی نظام موظف و مکلف بوده به حرکت و اقدام در این راستا برنامه ریزی و تصمیم گیری کنند. اما واقعاً چطور می شود که صدا و سیمایی که در اذهان عمومی به عنوان دستگاه اطلاع رسانی و تبلیغاتی نظام شناخته می شود هیچ حرکت خاصی در راستای مشارکت حداکثری ندارد؟

به عنوان نمونه حتی در برنامه های سیاسی صداوسیما، شخصیت هایی از یک جریان سیاسی خاص که غالباً و مکرراً در این رسانه و چند سال اخیر حضور داشته اند، میدان دارند و حتی شواهدی از تلاش غیر مستقیم این رسانه ی فراگیر و تاثیر گذار که قاعدتاً می بایست فراجنایی و ملّی می شود، وجود دارد که جریان های رقیب احتمالی یک جریان سیاسی خاص را یک سویه مورد انتقاد قرار می دهد و برای تقویت آن جریان خاص تلاش می کند. چه توجیهی دارد که برخی ائمه جمعه در پی تفسیر سخنان رهبر انقلاب برمی آیند و عنوان می کنند که منظور رهبری از حضور همه سلایق سیاسی در انتخابات بدین مفهوم نیست که فلان جریان یا جریان های سیاسی می توانند حضور داشته باشند؟ یا به عنوان نمونه به نقل قول برخی از مسئولان دانشگاهی در دانشگاه ها علیرغم موافقت مسئولان دانشگاه با یک برنامه سیاسی و حضور یک چهره سیاسی نهادهای امنیتی، اطلاعاتی شهرستان ها و استانهای مربوطه با این برنامه و حضور فلان شخصیت سیاسی مخالفت می کنند؟ یا از سوی برخی دستگاه های اطلاعاتی و امنیتی تاثیراتی بر فضای رسانه ای و سیاسی کشور گذاشته می شود که کمابیش اخبار آن به گوش می رسد؟

برداشت نگارنده این است که این گونه دستگاه ها یقیناً حاکمیتی بوده و موظف به اجرای فرامین رهبر معظم انقلاب می باشند (در اینجا البته ذکر این نکته ضروری است که نگارنده و ملّت ایران قدردان زحمات بی شائبه و شبانه روزی دستگاه های امنیتی، اطلاعاتی و نظامی نظام هستند که ایران اسلامی به مدد هوشیاری و تعهد این عزیزان بالاترین ضریب امنیتی را در بین کشورهای منطقه و حتی جهان دارد و بدون تردید ایران عزیز اسلامی، قدرتمندترین و هوشمندترین نهادهای اطلاعاتی امنیتی در جهان را دارا می باشد و یقیناً در مسائل سیاست داخلی نیز این دستگاه ها دارای وظایفی هستند اما به نظر می رسد می توان با مباحث فکری و سیاسی و رسانه ای جدای از نگاه و رویکرد امنیتی مواجه شد و تدابیری اتخاذ کرد که ان اشالله رویکرد مناسب تری از سوی این دستگاه ها در رصد مسائل داخلی شاهد باشیم).

اما اینکه چرا و چگونه این دستگاه های حاکمیتی و شخصیت های حقوقی و رسانه های آنها منویات و بلکه دستورات مقام معظم رهبری که در واقع سیاست های کلان نظام می باشد را به صورت جدی و عملیاتی پیگیری نمی کنند و حتی در برخی از موارد در خلاف جهت آن و بعضاً به صورت خود اجتهادی راهکارهایی اتخاذ می کنند (هر چندکه اکثراً از روی دلسوزی و تعهد می باشد) سوال کلیدی بوده و به نظر می رسد چنانچه جهت این موضوع در کمترین زمان ممکن چاره ای اندیشه نشود و گشایشی صورت نپذیرد و تغییر رویکردی شاهد نباشیم بدون تردید با توجه به شرایط موجود نمی توان انتظار مشارکت حداکثری و خلق حماسه سیاسی داشت.

برای خلق حماسه سیاسی اقتضائات آن را باید پذیرفت و بدون تردید پیش شرط ها و شرایط محقق شدن این حماسه را باید بوجود آورد و تقویت نمود که مهمترین شرط آن شاید باز شدن فضای سیاسی، بالا رفتن آستانه تحمل جریان ها، شخصیت های سیاسی و رسانه ها برای ظهور و بروز دیدگاه ها و سلایق متفاوت در کلیه حوزه ها است.