عکس ساده است. می‌گوید اگر کره‌ی شمالی دست از پا خطا کند این ریختی می‌شود. این «ریخت» ۲ میلیون و ۵۸۱ هزار و ۷۶ نفر است. در این عکس چند صدهزار جسد هست. که نمی‌بینمشان. جای این ما در عکس یک محصول تکنولوژیک می‌بینیم. یک موفقیت می‌بینیم. این عکس را «ما» از مریخ گرفته‌ایم. در نسخه‌ی بزرگ عکس جزییات سطح مریخ واضح هستند. این وجه جذاب، اتفاقی که در عکس هست را مخفی می‌کند. در این تل خاک آدم‌ها یا زجرشان را کشیده ‌اند و مرده‌اند یا همین حالا دارند زجر می‌کشند و می‌میرند.

بد قضیه این است که مرزهای ترسیمی دیوار نیستند. گرد و غبار این «بشین سرجات»، که قرار بود نثار کره‌ی شمالی‌های «حقیر» شود، دماغ چین و کره‌ی جنوبی و ژاپن را هم لابد به عطسه می‌اندازد. یا شاید بیشتر از این. این که بعد از این عکس چه کسی روی سر چه کسی موشک می‌زند در این عکس نیست. عکس فرض می‌کند چیزی هست به نام «کره‌ی شمالی» که در درجه‌ی دوم ارزش انسانیت است و اگر لازم شد می‌شود گرد و غبارش کرد و یک چیز دیگری هست به نام «بقیه‌ی آدمیزاد» که از دردسر خلاص می‌شود و می‌زند کانال بعد. مثل آخر ترومن‌شو مثلا.

و حتی موفقیت در این عکس تکنولوژیک است. کره‌ی شمالی تکنولوژی پست‌تری دارد پس نقش زمین می‌شود. کسی با کسی حرف نمی‌زند. سرعت ماشین‌ها برنده را مشخص می‌کند.