روزنامه بهار: از امروز، هرازگاهی در این کادر که نامش را «پرسشگری» برگزیده‌ایم دستی روی پوست اقتصاد ایرانی می‌کشیم و با زبانی نزدیک به گلایه و درد دل، در پیچ‌و‌خم‌های اقتصادی ایران دور می‌زنیم و درنهایت نیز یک پرسش به رسم یادبود مطرح می‌کنیم. بدون شک پرسش‌های ما مخاطب خاصی ندارد. البته چون این روزها مدیران اقتصادی دولت بیش از هرکسی وقتی صحبت از عاقبت شاخص‌های اقتصادی به میان می‌آید در ذهن همه مردم سبز می‌شوند، به احتمال زیاد بیشتر از هر فرد دیگری هم باید پاسخگوی پرسش‌هایی از این دست باشند اما به زعم خود ما، کادر «پرسش» مخاطب خاص ندارد بلکه سعی دارد تا به اصلی‌ترین نیاز توسعه در ایران، یعنی پرسشگری وفادار باشد. در حال حاضر سال 92 از راه رسیده است و شهروندان بسیاری هر کدام از دریچه‌ای خاص، روزهای از راه نرسیده آینده را مورد تحلیل و ارزیابی قرار می‌دهند. شاید تا همین چند سال پیش کسی گمان نمی‌برد که اقتصاد یا به تعبیر بهتر، تحلیل‌های اقتصادی تا به این حد در میان شهروندان دست‌به‌دست شود و آینده شاخص‌های اقتصادی نیز در هر کوچه و خیابانی توسط مردم پیش‌بینی و پیش‌گویی شود ولی حالا این اتفاق رخ داده است و بدون تعارف به جای نفتی که قرار بود بر سر سفره‌های ایرانی حاضر شود، این‌بار یک دنیا نگرانی‌های اقتصادی و پرسش‌های گوناگون، شب و روز مخاطبان اقتصادی کشور را دربر گرفته است. به‌طور خلاصه می‌توان گفت که این روزها همه ما فعال اقتصادی شده‌ایم یا به عبارتی فقط کارمندان و معلمان و کاسب‌ها و دوره‌گردها و بیکارها و نقاش‌ها و بناها و مهندس‌ها و دکترها و... که سال قبل در چهارراه استانبول حضور پیدا می‌کردند تا دستی در خرید و فروش ارز و طلا داشته باشند، فعال اقتصادی نیستند بلکه همه ما به نوعی در چرخ گوشت اقتصادی‌ گیر کرده‌ایم. حالا شما به نخستین پرسش ما در این کادر پاسخ بدهید. به نظر شما لطفی شامل حال ما شده است که این روزها مجبوریم صبح تا شب به اقتصاد فکر کنیم و با شاخص‌های آن بالا و پایین شویم؟