آقای آمانو در این گُفت و گو فقط به ابراز نگرانی در باره "ماهیت برنامه هسته ای" رژیم مُلاها اکتفا نکرده است، بلکه برای نخُستین بار از "شواهد تایید شده ای" سُخن به میان می آورد که بر تلاش حاکمان ایران برای ساخت جنگ افزار هسته ای دلالت می کند. او تاکید کرده است که فعالیتهای جمهوری اسلامی در این زمینه "در حال حاضر ادامه دارد".

سُخنان این پایور ارشد سازمان ملل که زمان کوتاهی پیش از دور دُوُم مذاکرات در آلماتی – قزاقستان بیان می شود، می تواند به خوبی زیر دستور کار اصلی نشست یاد شده خط تاکید بکشد و فشار دیگری برای جهت دادن به مُذاکرات گرد موضوع جنگ افزار اتُمی ایجاد کند. این موضوع دردسر سازی است که آقای خامنه ای و شُرکا تاکُنون برای فرار از وُرود به آن و باز شدن بحث و مُذاکره بر سرش، به هر فریب و ترفندی مُتوسل شده اند.

با توجه به این مُعادله، تقریبا طبیعی می نماید که حاکمان به خشم آمده ایران گُفته های آقای آمانو را در مودبانه ترین بیان "جنگ روانی" و "شایعه پراکنی" بخوانند، یا سرآخر با گویش و ادبیات معمول خود، زبان به ناسزاگویی گشوده و او را "مامور آمریکا" خطاب کنند.

آنها علاقه زیادی به "مُذاکره جدی" که در انتهای آن نتیجه لمس پذیر به کمین نشسته، ندارند. همانگونه که تمامی مُذاکرات بی نتیجه انجام شده در طول شکل گیری بُحران اتُمی رژیم مُلاها نشان داده، بیشترین انگیزه حاکمان ایران را از شرکت در گفت وگوها را نه بررسی و پرداختن به دستور کار، بلکه خرید وقت، تلاش برای گُریز از فشار بیشتر یا نپراندن شُرکای روسی و چینی شان تشکیل می داده است.

اگر چه برآشفتگی رژیم مُلاها از تمرکُز یافتن بحث گرد موضوع اصلی مُناقشه درک پذیر است، اما نشانه های زیادی از حرکت در این مسیر و گذاشته شدن "بُمب" روی میز وجود داشت که از سوی آن نادیده گرفته شد. پافشاری آژانس بر بازدید از تاسیسات نظامی پارچین و دیدار با افراد مُشخصی فعال در پروژه هسته ای، آشکار ترین آنها بود.