سحام نیوز: در مورد زنان زندانی سیاسی، عقیدتی، بارهای زیادی خواندیم وشنیدیم و روایت کردیم، از علت و نحوه دستگیری شان، از روزهای بی خبری از وضعیت شان ، از روزهای انفرادی ، از نحوه نگهداری نامناسب آنها درانفرادی وبند عمومی، از وثیقه گذاری وآزادی موقت تا صدور حکم ودستگیری مجددشان یا رفتن به زندان با پای خودشان، از اینکه احکام صادر شده در مورد آنها چقدر ناعادلانه وبه دور از منطق وعدالت بوده است. نامه شان را که ازدرون بند بیرون می آمد منتشر میکردیم تا هر چه بیشتر، دیگران در جریان وضعیت آنها در زندان قرار بگیرند.
اما در همین گیر ودار وقتی صحبت از خانواده آنها به میان می آمد و شاید همسر وبچه داشتنشان، آن وقت شنیدن بعضی از اظهار نظرها، خیلی سخت می شد: “بچه داشته؟ چند تا؟ چند سالشون بوده؟ ای وای … بچه به این کوچیکی بدون مادر چکار می کنه، یعنی مسئولیت بچه ها افتاده گردن شوهرش؟… خب بچه میخواسته چکار؟… ”
واین اظهار نظرها ، نه اظهارات بازجو یا قاضی آنها یا هر نهاد حکومتی یا قضایی دیگر که اظهار نظر بعضی از افرادی بود که به دیدن خانواده آنها آمده بودند وبه نوعی از دوستان مادر دربند به حساب می آمدند ویا حداقل کسانی بودند که داعیه اعتراض به وضعیت موجود وحمایت از او را داشتند…
وقتی این حرفها واظهار نظرها را میشنوم، به این فکر میکنم که آیا به کلماتی که میگوییم فکر میکنیم ویا به این که جریان ذهن مان، در چه چارچوب فکری ویا عقیدتی ، سازنده این کلمات بوده است؟… به این که نهاد هایی که ما در آنها رشد کرده و شکل گرفته ایم، چه همزیستی عجیبی باهم دارند… و درست در همان زمانی که به خاطر درست پنداشتن ودفاع از عقایدمان در راستای نهاد اجتماعی که به آن احساس تعلق می کنیم ،به وضعیت موجود معترضیم ، در راستای نهاد دینی که به ما تحمیل شده و به ارث برده ایم و اتفاقا با نهاد حکومت، پیوند محکم وعمیقی دارد ، کلماتی را در راستای ارثیه سرگیجه آورمان، بر زبان می رانیم.کلماتی که خیلی اوقات ، به ریشه های آن آگاه نیستیم و آن چه ناخوشایند والبته مبرهن به نظر می رسد ،این است که ظاهرا نهاد حکومت ، بر تمام ارکان زندگی مان ، سایه شومش را گسترانده است.
فرقی نمیکند که چه دینی را به ارث برده باشی، حتی اگر نهاد حکومت با دین موروثی یا حتی منتخب تو سر جنگ داشته باشد، خوب می داند که تو مهره ای، در چارچوب چیدمان قدر ت او هستی، مهره ای که بارها تو را ترسانده تا نتیجه اش اطاعت بی قید و شرط تو باشد ، فرقی نمی کند که از قهر خداوند متعال ترسیده باشی یا ا ز طرد اداری و روحانی جامعه ای که به آن تعلق داری یا از کندن ستاره سرخ از پیرهن و “رفیق” نخواندنت… همه از یک کرباسند… وهمان کرباس هر چند پوسیده ، به تو می آموزد که قضاوت کنی و برچسب بزنی، بر هر آن چه که نظم سیستمت را تهدید می کند.
آن زمانی که در کودکی، با کلمات خیلی زیبا به تو یاد داده می شد که ،بهترین حالت جنس زن در بزرگسالی، مادری فداکار و مسئول تربیت فرزندان است، زنی که هیچ هویت مستقلی برایش قائل نیستند واساسا هویت مستقل،در نهاد دین، برای زن تعریفی ندارد، آن زمانی که در نهاد های حکومتی ودینی تصمیم گیرنده ،اساسا جایی برای زن ترسیم نشده است و جایگاه او در تعریفشان، جایگاه اطاعت بود ونه جایگاه تصمیم، آن زمانی که احقاق حقوق تو در صف احقاق حقوق خلق، رتبه آخر را یدک می کشید وهر گونه صحبت از آن، خیانت به خلق ستم کش بود، در همان زمان ریشه های تبعیض و شکل دادن به جنس زن، آرام آرام جان می گرفت و توجیه می شد.وقتی که تو با تصویر وشکل از پیش تعیین شده هم خوانی نداشته باشی ،به اسم اتحاد و وحدت، تمام تلاششان را می کنند که با جامعه ای که تعلقش به تو ارث رسیده است هم شکل و همسان شوی. دین تا رختخواب و تنانگی تو می آید وبه تو می گوید که برای همبستر شدنت شرایط دارد، برای تولید مثل یا عدم آن نیزهمین طور واگر شرایط را به همین صورت ممکن می پذیری، ما هم برچسب مادر فداکار را به تو می چسبانیم، واین نهاد سرکوبگر خوب می داند که اهرم های زیادی دارد که در صورت بروز هرگونه ناهمسانی، عنصر ناهمسان را به شکل و جایگاه دلخواه خویش بازگرداند وتک تک ما بی آن که در بسیاری مواقع آگاه باشیم ، ماشین های اجرای احکامی هستیم که نه تنها خود، که اطرافیان دور ونزدیک را نیز همسان می کنیم … وشاید راه عبور از این هزار توی تبعیض وهمسانی ، آگاهانه فکر کردن به جریان سیال کلمات در ذهن است، کلماتی که در نهایت ما وتنها خود ما میتوانیم در هر لحظه آنها را انتخاب کنیم، قضاوت پوسیده مان را با ریشه های نفس گیرش به کناری بگذاریم و هر لحظه مان را مشاهده کنیم، برای لحظه مان کلمات جدیدی خلق کنیم ، واز کنسروهای خطابات نهادهای سرکوبگر دین و حکومت،علی الخصوص در مورد زنان ، برای بیان وضعیت موجود استفاده نکنیم، به جای برچسب زدن به زنان غیر همسان با الگوهای دیکته شده، به تفاوتهای فردی شان احترام بگذاریم وبرای آنها، حق انتخاب و حریم قائل شویم، هر جا که مضطرب شدیم، به جای صحبت کردن در مورد ” چگونه باید باشند” دیگران وبه خصوص زنانی که برای اعاده مطالبات انسانی زنان ویا ایستادگی در بیان مرام و تفکرشان، دوران محکومیتشان را سپری می کنند ، راجع به انکار مسئولیت ها در سایه دین، ترسها ونگرانیهای خود سخن به میان آوریم ویادمان باشد که به قول ” جرج برنانوس” روزنامه نگار ورمان نویس فرانسوی : ” وحشت هایی که تا کنون شاهد آن بوده ایم و بعد از این شاهد خواهیم بود، نشانه زیاد شدن انسان های آشوب گر، سرکش و نافرمان در دنیا نیست، بلکه بالعکس تعداد افراد مطیع و فرمان بردار روبه افزایش است…”