در تراکم اندوه

یک مرد ، یک تجسم تنهایی

در پیچ کوچه ای که دگر عابرش نبود !

***

اینجا دگر مجال نعرهء رستم نیست

یعقوب لیث ، مرگ خراسان ، دید .

دشت از صدای جغد به جان آمد

نقال سالخوردهء شاهنامه

از فصل دیرپای پلشتی

دیوانه گشته است.

***

این حاکمان خدعه که بربستند

بر چارسوی مدرسه ، دیوار!

میترسند از سپید

میترسند از سیاه

می لرزند از طلیعه نوروز!

***

هرچند شکسته قامت این برگ

پتیاره خفته بر سر هر راه

من زنده ام چو آتش بی دود