مثلاً به جمكران يا يكي از امامزاده‌هاي تهران بروند. آنجا مراسم دعايي برپا كنند و از خداوند براي همدلي مسئولان و تلاش آنها در جهت رفع مشكلات مردم، مدد بخواهند. برايم جالب بود. من تشويقش كردم.

اين روزها دوباره آن دوست من پيامكي داده و مشورت كرده، دوباره برآنند اين تصميم را عملي كنند. اين‌بار به منظور عاقبت بخيري دولت و رياست محترم‌جمهور و دعا براي آنكه دولتمردان به جاي تنش و ادامه كشمكش‌ها، به فكر مردم رنجيده و نگران اين سرزمين باشند.

اين‌بار بيشتر از قبل تشويقش كردم، زيرا خود من نيز به عنوان يك روزنامه‌نگار از كميت و كيفيت اين همه رفتارهاي تنش‌زاي دولت در اين آخرين ماه‌ها انگشت به دهان مانده‌ام. به طوري كه هر كدام از اينها موضوع صدها يادداشتند. اما چنان كه پي برده‌ايد، اين روزها و در اين ستون، من نيز همچون مردم از اين رفتارها به تنگ آمده‌ام و ديگر درباره آنها - هر چند بسيار سرزنش‌بار هم باشند- چيزي نمي‌نويسم.

وقتي رهبر انقلاب بارها و بارها به همه تذكر مي‌دهند از رفتارهايي كه جامعه را دچار تنش كرده و به اختلافات دامن مي‌زند بپرهيزيد، معلوم نيست چرا بعضي باز هم سعي در تداوم همان مسير دارند. وقتي رهبر انقلاب آشكارا به همه مي‌گويند «فعلاً نصيحت مي‌كنم» باز هم مردم متوجه نيستند كه چرا برخي بر ايجاد اين اختلافات و كشمكش‌ها پاي مي‌فشارند به راستي اين خدمتگزاري به مردم است؟
آقاي دكتر احمدي‌نژاد با پيامي كه در مرگ چاوز فرستاد و رفتارهايي كه در كاراكاس كرد، انتقادات بسيار وسيعي را برانگيخت.

جامعه از اين رفتارها ملتهب مي‌شود. حال آنكه مي‌شد به گونه‌اي عمل كرد كه هم اين حب و دوستي ايشان به چاوز خودش را نشان بدهد و هم اين مجادلات پيش نيايد. ديپلماسي يعني همين اگر رئيس‌جمهور يك مملكت از رفتارهاي ديپلماتيك آگاهي چنداني نداشته باشد، در دستگاه وزارتخارجه ما چه خبر خواهد بود؟ جداي از تمام انتقادات هنوز كسي به رفتارهاي بسيار عجيب و ناخوشايند و صددرصد غيرديپلماتيك ايشان در كاراكاس نپرداخته و اغلب ظاهر اين رفتارها را ديده‌اند كه تا چه اندازه خلاف شئونات ما هستند.