دوستداران میراث فرهنگی در تلاش‌اند تا پرونده فناوری بادگیرهای یزد را برای ثبت جهانی آماده کنند. آن‌ها بارها و بارها اعلام کرده‌اند که این پرونده باید در اولویت ثبت یونسکو قرار بگیرد، برای اینکه کشورهای عربی حاشیه خلیج فارس دست به کار شدند که این فناوری را به نام خود بزنند. در این میان اما همچنان خبر تخریب بادگیرهای یزد و بازسازی بادگیرها در کشورهای عربی جزو مهمترین خبر رسانه‌هاست.

به گفته ترقی نژاد، آب انبار هفت بادگیر عصرآباد که درجهان شاخص است مربوط به دوره قاجار بوده و در تاریخ 17 اسفند 1381 با شماره ثبت 7753 به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسید. ویژگی مهم این آب انبار وجود هفت بادگیر بلند است که هر بادگیر دارای چهار منفذ در هر ضلع است. آجر خشت خام، ساروج، گچ و قلوه سنگ عمده مصالح به کار رفته در این بناست.

نه تنها هفت بادگیر عصرآباد، بلکه منظر تنها آب‌انبار شش بادگیر یزد که حدود 180 سال پیش در زمان قاجار ساخته شده و با شماره 1600 در فهرست آثار ملی به ثبت رسیده، به دلیل رفت وآمدهای وسایل نقلیه در تعرض جدی قرارگرفته است.

این در حالی است که این دوستدار میراث فرهنگی می گوید که شهر یزد را با بادگیرهایش می‌شناسند. بادگیر بخش مهمی از هویت و نماد این شهر بوده ،به طوریکه بادگیرهای یزد همزمان با زیبایی بخشیدن به معماری یزدی، نقش تاثیرگذاری در مقابله با اقلیم گرم و خشک این منطقه به عهده داشته است.

گفته می شود، در گذشته بادگیرها در یزد نمایانگر تشخص و منزلت اجتماعی صاحبان آن‌ها بوده و این موضوع از طریق ارتفاع و نوع تزئینات آن‌ها مشخص است اما جدا از فرسودگی و نبود مرمت بادگیرهای یزد،از نظر زیبایی‌شناختی نیز توجهی به این بناهای تاریخی نمی‌شود.