شمال نیوز: چای محصولی است که در سال 1279 فردی بنام کاشف السلطنه آن را به عنوان تحفه ای از هندوستان به ایران آورد که امروزه بیش از 60 هزار خانواده از را ه تولید این محصول امرار معاش می کنند.

چای به عنوان محصولی پرمصرف در بیشتر کشور ها و بویژه ایران محسوب شده اما جایگاه این محصول پر طرفدار برای مسئولین ایرانی تبیین نشده و برای آن هیچ ارزشی قائل نیستند، و به جای حمایت از تولید آن ، مکررا بر سر چای ایرانی می‌زنند و تاسف بار تر اینکه ادامه این روند چای ایرانی را به ورطه نابودی کشانده و مزیت اقتصادی و پتانسیل تولید بالای این محصول در مناطق شمالی کشور از بین می‌رود و لذا چای بازار مصرفی را که باید داشته باشد را دارا نیست و به همین واسطه کشاورزان انگیزه ورود به باغات چای و چیدن محصول خود را نداشته و متاسفانه از نظر چایکاران ، چای «مفلوک‌ترین» محصول کشاورزی است.

با این اوصاف سازمان چای نیز تاکنون نه تنها نتوانسته پاسخگوی مطالبات به حق چایکاران باشد، بلکه به دلیل سوء مدیریت و ناکارآمدی این سازمان، هر ساله به مشکلات این قشر زحمتکش افزوده می شود وباعث افت تولید چای در داخل کشور شده است.

هرچند با روی کار آمدن هر دولتی ، وعده‌های بسیاری برای برون‌رفت مشکلات صنعت چای ارائه و پس از سرگرم شدن به امورات مختلف، آن‌چه به انجامی خوش نمی‌نشیند، وعده‌های داده شده به چایکاران و کارخانه‌داران صنعت چای است؛

اما هنوز بسیاری به این وعده‌ها دل خوش کرده‌اند و راهی جز باور آن‌چه گفته می‌شود ندارند، زیرا راهی جز این نیست و می‌بایست برای رفع نیازهای زندگی و چرخش چرخ زندگی در این باورها امیدوار بمانند.

ولی با این وجود دست و پنجه نرم کردن کشاورز چایکار با مشکلات موجود برای تولید چای تا آن اندازه زیاد است که رغبت او را برای تولید کم و در برخی اوقات اراده وی را برای عدم تولید مصمم می سازد و او ناگزیر می شود تیشه به ریشه بوته های چای ،تنها محصول تولیدی خود بزند و به شغل دیگری روی بیاورد.امری که نه تنها به نفع او نیست بلکه بازار داخلی را برای انباشت محصول چای کشورهای دیگر مهیا ساخته و مسیر را برای دست های پنهانی که دوست ندارند تولید چای داخلی رونق بگیرد هموار می سازد.

یکی از موضوعاتی که چایکار از زمان تولید نگران آن است ،عدم اطلاع خرید تضمینی و قیمتی مطلوب و مقرون به صرفه برای تولید برگ سبز چای است.

در توضیح مطلب باید گفت که برگ سبز چای از جمله محصولاتی است که باید برای آماده شدن جهت مصرف ، نیازمند تحولاتی است که باید در آن به وجود آید .شکل مصرف برگ سبز چای همانند محصولات مرکبات ،سیب،کیوی نیست که به محض برداشت قابل مصرف باشد و اگر هم چند روزی خریدار نداشت ،کشاورز می تواند آن را در سردخانه برای مدت بیشتری نگهداری نماید ،بلکه به محض برداشت این محصول نهایتا پس از 48 ساعت زنده بودن و شادابی خود را حفظ خواهد کرد و پس از آن قابل خرید نمی باشد .پس اولین فشار روحی چایکار از بدو تولیدش آغاز می شود.

مشکل بعدی چایکار تفاوت فاحش قیمت محصول درجه 1 و درجه 2 است.به عنوان نمونه ، وقتی چایکار در فصل بهار چای بهتری تولید می کند ، خریدار درصد عمده آن را به قیمت درجه 1 خریداری می کند ولی در فصول بعدی برداشت ٰ،خریدار همه چای کشاورز را به قیمت بسیار پایین درجه 2 خریداری می کند و این موضع برای چایکاران با احتساب هزینه های جانبی برای تولید ،مقرون به صرفه نمی سازد.

توزیع نامتعادل کود نیز یکی دیگر از موانع تولید برگ مرغوب چای است.سازمان چای برای هر هکتار باغ چای تنها یک کیسه کود اختصاص می دهد.حال جای این پرسش باقی است که چایکار چگونه خواهد توانست از فصل اردیبهشت تا پایان تولید که برخی اوقات تا پایان مهر نیز به طول می انجامد یک هکتار زمین زیر کشت را تنها با یک کیسه کود مقوی سازد و چای مرغوب تولید نماید؟اینجاست که به این نتیجه می رسیم که اکثر تصمیم گیرندگان مرتبط با این امر ،چای را بخوبی نمی شناسند ونمی دانند چای چیست و شناخت کافی نسبت به آن ندارند .

از دیگر مشکلات تولید محصول چای عدم دریافت حق الزحمه تولید کنند حتی تا ماههایی بعد از زمان تولید است.

باید گفت در دوران گذشته و حتی قبل از انقلاب متولیان امور چای مبالغی را به عنوان مساعده به چایکار ، قبل از تولید پرداخت می کرد و چایکار با این مبالغ می توانست باغات زراعی خود را هرس کرده و بستر را برای تولید فصل جدید آماده کند ولی امروزه چایکار هزینه تولید از قبیل هرس ،هزینه برداشت از روی بوته،هزینه حمل و نقل و حتی هزینه جابجایی محصول به انبار را نیز باید شخصا و از جیب پرداخت کند در حالی که باید هزینه تولید خود را نیز ماهها بعد از آن ،آنهم با ناله و فغان دریافت کند ولی کارمندی که مسئول چای و مشغول در سازمان چای است و نیمی از سال را بدون کار و تلاش به سر می برد حقوق خود را دقیقا پایان ماه دریافت می کند و اگر روزی حقوق او دیر پرداخت شود حق اعتراض به اداره متبوع را دارد لیکن کشاورزی که دلیل وجود آن کارمند است باید از هزینه شخصی مصرف کند.

آیا کشاورز حق اعتراض ندارد؟با چه امیدی کشاورز زحمتکش به امید سال جدید و تولید چای مرغوب بنشیند؟اکنون چایکاران خود را بلا تکلیف می‌بینند واز مرگ صنعت چای در کشور یاد می‌کنند.

و به جای حمایت از تولید آن ، مکررا بر سر چای ایرانی می‌زنند و تاسف بار تر اینکه ادامه این روند چای ایرانی را به ورطه نابودی کشانده و مزیت اقتصادی و پتانسیل تولید بالای این محصول در مناطق شمالی کشور از بین می‌رود بررسی فنی و مالی مشکلات چای کشور نیازمند نظر کارشناسان در این بخش است اما این سوال در ذهن این کشاورز زاده ایجاد می شود که چرا در مدیریت این بخش‌ به‌جای برنامه‌ریزی قابل قبول همچنان مشکلات باقی است و چایکاران در انتظارند که مگر دستی بر آید و کاری بکند.

قرار بود بازار داخلی چای کشور سامان یابد. قرار بود واردات چای خارجی کنترل شود. قرار بود کیفیت چای داخلی چنان شود که در بازار متلاطم این محصول جایگاه بهتری پیدا کند. قرار بود رضایت چایکاران برای ادامه تولید فراهم آید. آیا باید برای محصول چای فاتحه بخوانیم یا منتظر دم کشیدن آن بمانیم؟