جهان نیوز: افرادی چون هنیه و محمود الزهار مخالف دشمنی با دولت اسد بودند و در سوی دیگر افرادی چون خالد مشعل و ابومرزوق معتقد بودند جنس اتفاقات سوریه از جنس اتفاقاتی است که در مصر، تونس و لیبی رخ داده و باید به جای چیدن تخم مرغ های حماس در سبد دولت سوریه، فکری برای آینده کرد.

یکم- ماجرای سوریه که پیش آمد حماسی ها آرام آرام از دولت سوریه فاصله گرفتند. تکذیب و تائید های خروج دفاتر حماس از سوریه و انتقال به قطر و مصر از همین فاصله گرفتن ها سرچشمه می گرفت. در این میان اختلافات رهبران غزه و دمشق حماس هم علنی شد. افرادی چون هنیه و محمود الزهار مخالف دشمنی با دولت اسد بودند و در سوی دیگر افرادی چون خالد مشعل و ابومرزوق معتقد بودند جنس اتفاقات سوریه از جنس اتفاقاتی است که در مصر، تونس و لیبی رخ داده و باید به جای چیدن تخم مرغ های حماس در سبد دولت سوریه، فکری برای آینده کرد.

دوم- حمایت ایران از سوریه سبب شد تا اظهارنظرهای اعضای خارج نشین دفتر سیاسی حماس علیه ایران هم رنگ و بوی دیگری بگیرد. خیلی ها تصور می کردند حالا که اخوان المسلمین در مصر قدرت گرفته اسرائیل را دیگر توان گردن کشی در برابر حماس نیست. این جنگ هشت روزه بار دیگر همه چیز را عوض کرد. سیاست دولتمردان امروز مصر کم و بیش همان سیاست عصر مبارک است با این تفاوت که اینها کراوات نمی زنند و آنها می زدند.

سوم- جنگ غزه خیلی چیزها را عوض کرد. بخشی از اعتراضات این روزهای مصری ها به مرسی و فریاد اسقاط النظام مردم در همان میدانی که مرگ بر مبارک می گفتند، ناشی از ماجرای افزایش اختیارات رییس جمهور است اما کیست که نداند حتی اخوان المسلمینی های مدعی حقوق مردم غزه هم نتوانستند یا جرات نکردند راهی جز راه مبارک درباره غزه بروند؟ اگر اینگونه نیست چرا بعد از ماجرای غزه اینگونه مردم بر مرسی می تازند؟ مگر مرسی در غزه چه کارنامه ای برجای گذاشت؟

چهارم- موسی ابومرزوق معاون دفتر سیاسی حماس در آخرین اظهار نظر خود گفته است: «اگر ایران نمی خواهد افکار عمومی جهان عرب را علیه خود تحریک کند، باید در حمایت خود از دولت سوریه بازنگری کند». ای کاش ابومرزوق و خالد مشعل کمی به عقب نگاه کنند و اول از خود بپرسند اگر نبود حمایت ایران در جنگ هشت روزه غزه اسرائیل به این زودی ماجرا را رها می کرد؟ آیا واقعا امیر قطر و محمد مرسی منفعل توانستند جنگ غزه را هشت روزه تمام کنند؟ اگر فناوری موشکی ایران به قلب تل آویو نمی رسید آیا نتانیاهو گریبان مردم مظلوم غزه را رها می کرد؟

پنجم- در سیاست دوست دائمی و دشمن دائمی مفهومی ندارد. اینها به کنار. حمایت ایران از ملت مظلوم فلسطین به اشخاص و گروهها وابسته نبوده و نیست که با اظهار نظرهای اینچنینی دستخوش تغییر شود. حمایت از مقاومت جزو لاینفک سیاست ایران در قبال فلسطین است. اما ذکر خاطره ای از زبان یک خبرنگار شاید تلنگری باشد.

چند سال پیش در یکی از سفرهایی که موسی ابومرزوق به ایران داشت، شبی را به همراه یکی از رفقا برای دیدار با ابومرزوق به محل اقامت وی رفتیم. وی را مرد شوخ طبعی یافتم که در کنار سیاستمداری شوخ طبعی فراوانی هم داشت. بساط پذیرایی هم شامل میوه و پسته ایرانی و... بود. در آن دیدار که قرار بود نیم ساعته باشد و به پاسی از شب کشید از هر دری سخن گفتیم. ابومرزوق به ایران که رسید، صراحتا از برخی دولت های عربی به واسطه حمایت نکردن هایشان از مقاومت انتقاد کرد و نظام ایران را ستود. از پیوندهای ناگسستنی ایران و حماس سخن گفت و....

ششم- جنگ غزه که تمام شد بسیاری از رهبران غزه نشین حماس همچون اسماعیل هنیه، محمود الزهار و...لب به تمجید از ایران گشودند. خالد مشعل و ابومرزوق هم سکوت پیشه کردند و بر عکس بار دیگر از ایران انتقاد کردند ....

حمایت ایران از مقاومت چیزی نیست که با بود و نبود عرفات، ابومازن، مشعل، ابومرزوق و.... تغییر کند. حتی اگر ابومرزوق ها روزگاری پسته ایرانی خورده باشند....