حنیف حیدرنژاد
سایت انتگراسیون، ترجمه مطلبی از
روزنامه "تاگس سایتونگ"، 02.10.2012

کاروان پناهجویان معترضی که هشتم سپتامبر از وورتسبورگ با پای پیاده به طرف برلین حرکت کرده بودند در چند روز آینده به این شهر خواهد رسید. انتظار می رود که تعداد این افراد با احتساب حامیانشان به پنجاه نفر برسد. همزمان قرار است کاروان دیگری از پناه جویان معترض که با اتوبوس از شهرهای مختلف حرکت کرده بودند در برلین به این افراد ملحق شوند. مدافعین و حامیان پناه جویان موفق شده اند تا برای ادامه اعتراض پناهجویان اجازه برپائی یک چادر بزرگ را بدست بیاورند که ظرفیت 200 نفر را خواهد داشت.
این چادر در میدان "اورانین- Oranienplatz" بر پا شده است. هاتف سلطانی، یکی از پناه جویان می گوید "آنقدر اینجا می مانیم تا به خواسته هایمان برسیم. شاید یک سال، دو سال یا حتی سه سال."

این پناه جویان بر علیه قوانین راسیستی و تبعیض آمیزی چون محدودیت تردد و یا محدودیت و مشکلات مربوط به دریافت اقامت و نیز برعلیه اخراج اعتراض دارند.
آرش دوست حسینی می گوید "این قوانین همه جوانب چیز زندگی ما را در برمی گیرد. حتی اینکه ما چه باید بخوریم و محل خواب مان را تعیین می کند."

در ماه مارس و پس از آنکه یک پناه جوی ایرانی در شهر وورتسبورگ به دلیل شرایط غیر انسانی زندگی خودکشی کرد، آرش دوست حسینی با تعداد دیگری از پناه جویان دست به اعتصاب غذا زدند. آنها سپس با تشکیل "کمیته هماهنگی پناه جویان معترض" دامنه این اعتراضات را به برلین رساندند. یک کاروان با پای پیاده و کاروان دیگر با اتوبوس راهی برلین شد که بزودی به این شهر خواهند رسید.

پناه جویان با راهپیمائی و حرکت اعتراضیشان عملا قانون محدودیت تردد را به چالش کشیدند زیرا که بر آن اساس اصلا نمی توانستند محدوده خود را ترک کنند. آنها در مسیر خود به طرف برلین در مرز ایالت بایرن با ایالت تورینگن کارت های شناسائی خودشان که در آن این محدودیت قید شده بود را پاره کردند و اعلام کردند که بر علیه همین محدودیت است که مبارزه می کنند.

اهداف پناه جویان که سالهاست مبارزه برای آن ادامه داشته است مشخص است: برخورداری از حق انسانی اینکه آنجائی زندگی کنند که می خواهند.

آنچه که پس از این همه سال در حرکت جدید اعتراضی پناهجویان بیشتر خود را نشان می دهد اتحاد و همبستگی و عزم آنها برای رسیدن به هدفشان است و اینکه می خواهند خودشان در صحنه سیاسی صدایشان را به دیگران رسانده و خودشان، خودشان را نمایندگی کنند. دوست حسینی می گوید:" من و دوستانم یاد گرفتیم که قوی تر باید مبارزه مان را به پیش ببریم. اعتصاب غذای ما در وورتسبورگ برای ما یک تمرین به حساب می آمد."

منبع: روزنامه TAZ