جام جم آنلاين: خودمان وقتي مي‌نوشتيم اشكمان درمي‌آمد و وقتي نوشتنمان تمام مي‌شد و متن را يك بار ديگر مي‌خوانديم، بغض راه گلويمان را مي‌بست كه مگر مي‌شود يك آدم تا اين حد شوربخت باشد. وقتي مي‌نوشتيم باورمان شده بود كه هر چه سنگ است به پاي لنگ مي‌خورد چون اگر اين معادله تلخ وجودنداشت نبايد ليلا كوچولو اين دختر 3.5 ساله به خاطر بيماري صعب‌العلاج درد بكشد و تا آخر عمر فلج بماند تنها به اين دليل كه مادر و پدرش براي درمان در بساط، «آه» هم ندارند.

اگر سنگ و پاي لنگ واقعي نبود، معصومه كوچولوي پنج‌ساله كه غذا هم بسختي گيرش مي‌آمد نبايد زخم‌هاي عميق و چندش‌آور پوستش هر روز بدتر مي‌شد و در گوشه‌اي از ايران ذره‌ذره آب مي‌شد بدون اين ‌كه كسي به فريادش برسد.

ما از زندگي اين دختران كوچك نوشتيم، از نرگس كه در چهارمحال و بختياري با آن بارش‌هاي سنگين برف، كفش هم نداشت، از اميرحسين كه در جنوب پايتخت با بيماري كليه گلاويز بود و هنوز هم هست، اما خانواد‌ه‌اش آنقدر پول نداشت كه خرج دارو و درمانش را بدهد. وقتي اينها را نوشتيم سيل تماس‌هاي شما شروع شد.

يادمان نمي‌رود كه بعضي‌هايتان هنوز گريه صدايتان را مي‌لرزاند كه براي واريز پول، شماره حساب بچه‌ها را مي‌خواستيد، يادمان نمي‌رود كه مي‌گفتيد ديشب تا صبح نخوابيده‌ايد و مرتب در خانه راه رفته‌ايد كه زودتر صبح شود و كاري كنيد، محال است فراموش كنيم كه عده‌اي از شما تمام پس‌اندازتان را به اين نيازمندان بخشيديد، يادمان نمي‌رود آن مردم مهرباني را كه چون پول نداشتند گوشي تلفن‌همراهشان را فروختند و به بچه‌هاي نيازمند كمك كردند.

شما مردم سربلند شديد، اما در لابه‌لاي پيگيري‌هاي شما جاي تماس‌هاي نهادهاي دولتي خالي بود؛ حتي دريغ از يك تماس. انجمن‌هاي خيريه هم به روي خودشان نياوردند كه چنين نيازمنداني در كشور وجود دارند كه هر لحظه با درد و محروميت مي‌جنگند.

با اين حال ما خودمان با نهادهاي دولتي و انجمن‌ها تماس گرفتيم. انسان‌هاي نيازمندي كه ما داستان رنجشان را نقل كرده‌بوديم با اين ‌كه سمبل درماندگي بودند، ولي مشمول كمك‌هاي دولتي قرار نگرفتند چون يا آنها خودشان را مسئول پيگيري نمي‌دانستند يا ضوابط به آنها اجازه اقدام نمي‌داد.

انجمن‌ها و سازمان‌هاي مردم‌نهاد هم سنگ روي يخمان كردند چون مثل كساني كه گوششان از حرف پر باشد با لحني بي‌تفاوت گفتند كه انجمن ما فقط كمك مي‌پذيرد و به هيچ نيازمند جديدي كمك نمي‌كند.

ما از اين توضيحات سرسام گرفتيم، ولي كوتاه نيامديم و رسالت خبرنگاري‌مان را روي كمك به محرومان متمركز كرديم؛ اما چه سود وقتي آنهايي كه بايد به رنج و محروميت مردم واكنش نشان دهند حتي به باخبر شدن از ماجرا نيز اشتياق نشان نمي‌دهند!؟

زمستان زندگي اين بچه‌ها با كمك شما مردم گذشت، اما سياهي بي‌اعتنايي باقي ماند و البته اين سوال كه اگر نهادهاي دولتي كه مسوول ارائه خدمات به نيازمندان و تحت‌پوشش گرفتن آنها هستند يا انجمن‌هاي خيريه‌اي كه مردم به آنها اعتماد كرده‌اند، قرار نيست به نيازمندان واقعي كمك كنند پس چرا به‌وجود آمده‌اند و چرا هنوز سربلندانه ادامه حيات مي‌دهند؟