م.سحر

ملرز ای وطن !

تبر به دست رذیلان و لرزه نزد زمین است
در این زمانهء بیداد ، رسم داد ، نه این است

کجا رواست بلرزد زمین به شهر و دیاری
که خانه ها همه از خشت و فقر خانه نشین است ؟

به کودکان نگر ، ای گوی خاک و بازی آنان
ملرز ، از آن که درین لرزه ها عداوت و کین است!

منه به گوشهء دلهای زنده ، داغ ِ عزیزان
ببین که شعله ء آتش میانِ خونِ جبین است

تو خاک باروری مهد آرزوست وجودت
سرای زیستنی ، وز تو انتظار ، چنین است

ملرز ای وطن ، ای خاک تا به خاک نلرزد
دلی که از تو فروزان شده ست و با تو قرین است !