پدرام سروش‌پور ـ موبد و سردبیر ماهنامه فروهر ـ گفت در این باره گفت: جشن‌هایی همچون جشن سده، که یکی از عناصر و نمادهای هویت ملی ماست، باید مورد احترام قرار گرفته و به عنوان یکی از ارکان مهم همبستگی و توسعه ملی، تقویت شوند.

او با بیان این‌که در دهه‌های اخیر برخورد با عناصر هویت ملی ایران با فراز و نشیب‌هایی همراه بوده است، گفت: یکی از دلایل اصلی این فراز و نشیب‌ها، نگاه یک‌سویه مذهبی و دینی بوده که در فرهنگ ما حاکم شده است. این روند برخورد با عناصر هویتی ما باعث شده که برخی از ظرفیت‌های فرهنگی‌مان به حاشیه رانده شوند.

او گفت: این مسأله همیشه در تاریخ ایران وجود داشته، هرچند گاهی با فراز و نشیب‌هایی همراه بوده است. برای مثال، در قرن چهارم هجری، هویت ایرانی دوباره احیا شد و شاهنامه‌خوانی رواج یافت. یا در دوران صفویه، مراسم باشکوهی برای جشن‌ها و آیین‌های ملی برگزار می‌شد. این نشان می‌دهد که هر دوره‌ای که هویت ملی برجسته شده، جامعه رشد کرده است.

سروش‌پرور افزود: یکی از باشکوه‌ترین جشن‌های سده که من به یاد دارم، در سال ۱۳۹۴ در روستای چملی برگزار شد. آن جشن بسیار بزرگ بود و اتوبوس‌های زیادی از گردشگران برای شرکت در آن آمده بودند. اما متاسفانه از سال بعد، جشن‌های سده محدود به محله‌های بسته و فقط در میان زرتشتیان شد. به نظر من، این نوع برخوردها به انسجام ملی و هویت فرهنگی ما ضربه می‌زند.

این پژوهشگر درباره نقش آتش و جشن‌های مرتبط با آن در فرهنگ ایرانی توضیح داد: آتش در فرهنگ ایرانی نماد روشنایی، زندگی، امید و شادمانی است. جشن‌هایی مثل سده، نوروز و مهرگان، حس تعلق و همبستگی ملی را میان ایرانیان تقویت می‌کنند. خوشبختانه، ما توانسته‌ایم برخی از این جشن‌ها را به ثبت جهانی برسانیم.

جشن سده متعلق به همه ایرانیان است و ارتباطی با مذهب خاصی ندارد. این جشن به نوعی نشان‌دهنده هویت ملی ماست. وظیفه ماست که به این آیین‌ها بها بدهیم و آن‌ها را به فرصتی برای همبستگی و آینده‌ای روشن‌تر تبدیل کنیم.

او تاکید کرد: ما باید این آیین‌ها را به درستی بشناسیم و پاسداری کنیم. ثبت جهانی جشن سده یک گام مهم بوده است اما کافی نیست. باید برنامه‌های فرهنگی و پژوهشی بیشتری در این زمینه برگزار شود. خوشبختانه، شاهد هستیم که گروه‌های مختلفی در حال برگزاری جشن سده هستند.

امیدوارم این روند ادامه پیدا کند و آیین‌های ملی ما به فرصتی برای اتحاد و همبستگی ملت ایران تبدیل شوند. همان‌طور که گفتم، ایران سرزمین عشق و ایرانیان است. ما در این سرزمین زندگی می‌کنیم و آرزو داریم روزی همه ایرانیان بتوانند دست در دست هم، گذشته خود را بشناسند و آینده‌ای روشن بسازند. گذشته ما هویت ماست و ملتی که گذشته‌اش را بشناسد، آینده‌ای درخشان خواهد داشت.