صنعت برق ایران نیز شبیه به دیگر حوزه‌های زیرساختی نظیر ارتباطات و یا نفت و گاز، به شدت از کمبود سرمایه گذاری و ضعف‌های قابل توجه در این عرصه رنج می‌برد. سرمایه گذاری در زمینه ساخت نیروگاه‌های تولید برق (چه به صورت حرارتی و چه برقابی) بسیار گسترده و گران است و جمهوری اسلامی در شرایطی که الویت اول آن غزه و لبنان است، قادر نیست بخش قابل ملاحظه‌ای از منابع درآمدی کشور را معطوف به این حوزه کند. از این رو، هر سال، ضعف و چالش سرمایه گذاری در حوزه صنعت برق، ماهیت و حالتی انباشته به خود می‌گیرد و سال بعد، جلوه‌های عینی‌ترِ خود را بیش از پیش در معرض دید همگان قرار می‌دهد. از این رو، تا زمانی که کمبود‌های مرتبط با حوزه سرمایه گذاری در صنعت برق جبران نشود، داستان قطعی‌های برق، یک داستان تکراری و همیشگی خواهد بود. در واقع، اگر صنعت برق در ایران سال به سال متناسب با برنامه‌های آینده پژوهانه رشد می‌کرد، اکنون به نقطه‌ای نمی‌رسید که میزان عدم توازن‌ها در آن به حدی اوج بگیرد که شاهد ایجاد بحران برای صنعت برق کشور و عدم تامین نیاز‌های مردم (برای ساعاتی) در روز باشیم.