محمد مسعود سلامتی: در تب و تاب خرداد 78 که باد در بیرق جنبش دانشجویی وزان بود، رفته رفته جوانه های تازه ای بر دامان جنبش نشو و نما می یافت. شماری از این نورستگان پرشور دانش آموزانی بودند که در میتینگ های دانشجویی حضور می یافتند. اشتیاق این افراد برای مشارکت در عرصه های مدنی موجب شد تا شاخه جدیدی به تشکیلات اضافه کنیم. این واحد سازمان دانش آموزی پیشگامان آزادی نام گرفت.

سعید ، منصور ، بنیامین ، کیانوش، رضا در زمره این نسل نو بودند که شوربختانه بعدها غالب آنان ناگزیر به جلای وطن شدند. آن سال ها در فرجام فاجعه کوی دانشگاه چنگال سرکوب اکثر نیروهای فعال جنبش را در چنبره حبس گرفتار نموده بود، اما این سازمان دانش آموزی بود که ورای طوفان در بگوش رساندن صدای دربند شدگان بخوبی ایفای نقش می کرد.

با گذشت قریب به سه دهه از 18 تیر 78 گرچه نتیجه مشی سرکوب حداکثری بروز حفره های اجتماعی نظیر جای خالی تشکل های مردمی گردید اما مطالبه آزادیخواهی محو نشد و در اشکال نو به صورت امواج خشم عمومی ظهور یافت. این بار هر موج توفنده تر از موج قبلی سر برآورد.

کیانوش سنجری در زمره تک صداهایی بود که از میانه تلاطم آن امواج هنوز ردی از سال های آخر دهه هفتاد داشت. دریغا که در چهارشنبه تلخ دست بیداد زمانه کیانوش را از جنبش بازداشت. اما مگر نه آنکه کیا به معنای بی مرگی است. پس او نمرده است اگر نیک گوش بسپریم نورستگان امروز پژواک همان صلای اند. این ملکان جاودانه ایران فردا.