البته در این ایالت‌های کلیدی ممکن است کسانی باشند که هنوز تصمیم‌ نگرفته‌ باشند به کدام نامزد می خواهند رای دهند؟ یکی از مشهورترین استادان علوم سیاسی در آمریکا می‌گوید: «باور نمی‌کنم.»

لری ساباتو استاد و مدیر مرکز سیاست در دانشگاه ویرجینیا است. او در گفت‌وگویی با بی‌بی‌سی فارسی می‌گوید تعداد کسانی که واقعا تصمیم نگرفته‌اند در انتخابات به چه کسی رای می‌دهند بسیار کم است. البته «کسانی هستند که نظرشان را به شما نمی‌گویند.»

آقای ساباتو می‌گوید: «احتمالا می‌خواهند خودشان را در مقابله با دوستان و خانواده‌شان قرار ندهند. برای همین می‌گویند که هنوز تصمیم قطعی نگرفته‌اند. راه آسان در رفتن از زیر ماجرا این است که بگویند، من نکات مثبت و منفی هر دو طرف را در نظر دارم.»

اما آیا این حرف‌ها به خورد کسی مثل آقای ساباتو می‌رود؟ «من شصت سال است که دور و بر سیاست هستم. این حرف‌ها مسخره است.»

تجربه انتخابات سال ۲۰۱۶ نشان می‌دهد بسیاری از کسانی که رای خود را از خانواده، دوستان، خبرنگاران و ماموران نظرسنجی‌ها پنهان می‌کنند، رایشان را احتمالا به سود آقای ترامپ به صندوق می‌اندازند.

«رای دادن به ترامپ یک جور داغ اجتماعی به همراه دارد»، اما در عوض «رای دادن به دموکرات‌ها و به کامالا هریس، امتیازی در جامعه به حساب می‌آید. برای همین آدم‌های بیشتری ممکن است [به نادرست] به شما بگویند به او رای می‌دهند.»

قابل فهم است. نه؟ مثلا تصور کنید کسی - به غلط - معتقد باشد که زنان توانایی مدیریت کشور را در سطح ریاست جمهوری ندارند. احتمال اینکه این فرد بخواهد در این دوره و زمانه این حرف را جلوی خانواده و دوستانش بگوید خیلی کم است. یا مثلا کسی معتقد باشد که خانم هریس به دلیل سیاهپوست بودن از امتیازات ویژه‌ای برخوردار بوده و تا همین حد هم که بالا آمده به دلیل رانت‌های اجتماعی بوده است. آیا این فرد به راحتی در محیط کاری و جمع دوستان حاضر است چنین چیزی را بگوید؟ در آمریکا - دست کم به دلیل قوانین حمایتی از اقلیت‌های نژادی، جنسی و جنسیتی - این میزان از راحتی در بیان نظرات چندان راحت نیست.

آقای ساباتو از این وضعیت این طور نتیجه می‌گیرد که اوضاع از آنچه نظرسنجی‌ها نشان می‌دهند بیشتر به نفع آقای ترامپ است: «من وقتی به نظرسنجی‌ها نگاه می‌کنم به نظرم یک یا حتی دو درصد حمایت از ترامپ در آنها پنهان است.»