این زندانی سیاسی در نامه‌ای سرگشاده خطاب به خامنه‌ای با تأکید بر اینکه مانند گذشته و «در اعتراض به بی‌عدالتی حاکم بر دستگاه قضا» در دادگاه حاضر نخواهد شد، نوشت: «یکی از دو سه قاضی مشهور و بدنام می‌تواند مرا به دو اتهام بالا به شش سال زندان جدید محکوم کند که پنج سال آن قابلیت اجرایی‌ شدن خواهد داشت.»

او نوشته که «من فقط به جرم انتقاد از شما تا همین لحظه و بدون احتساب حدود سه‌سال باقیمانده حبسم و بدون درنظرگرفتن محکومیت جدید احتمالی، من فقط به جرم انتقاد از شما که کشور را به وضعیت اسف‌بار کنونی کشانده‌اید، ۹ سال و ۲ ماه حبس کشیده‌ام.»

تاجزاده در نامه جدید نوشته است: «سال ۹۲ که آقای روحانی رای آورد، ۶ سال زندانم به ۷ سال افزایش یافت. این‌بار ظاهرا قرار است ۵ سال زندانم به ۱۰ سال برسد.»

این زندانی سیاسی با بیان اینکه خامنه‌ای تلاش می‌‌کند با احکام طولانی‌مدت منتقدان را ساکت کند، نوشت: «با وجود این‌ همه بگیر و ببند، ترس مردم ریخته و نقد و بلکه اعتراض به رهبر، رایج‌ترین سکه جامعه شده است.»

این در حالیست که انقلاب "زن زندگی آزادی" هنوز به اهداف خود نرسیده و جمهوری اسلامی همچنان بر سر کار است و هر روز جنایات تازه ای را رقم می زند. اما نکته مهم و آشکار اینست که جامعه در برابر این حکومت منفور بسیار جلو آمده و خاکریزهای اساسی ای را فتح کرده است که برای پیشروی های بعدی حیاتی است.

در این میان پلیسی تر کردن فضای شهرها، و افزایش اعدامها عمدتا در قبال مجرمین جرایم غیر سیاسی، و صادر کردن پی در پی احکام اعدام علیه معترضین، اساسی ترین سیاست و پاسخ حکومت به فضای انقلابی در جامعه است. اما هر ناظر بی طرفی اذعان می کند که این سیاستها و سرکوبها کمکی به حکومت برای کاهش چشم انداز و خطر انقلاب نکرده و برعکس به جنبش گسترده علیه اعدام، فضای خشم و نفرت از حکومت و ابراز انزجار علنی نسبت به نهادهای حکومتی و کل حاکمیت گسترش بیشتری داده است.

بازتاب این وضعیت را حتی در فراتر رفتن مردم از تحریم نمایش مضحکه انتخابات و عملا تبدیل آن به رفراندومی برای سرنگونی حکومت میتوان‌ دید. بهم ریختگی صفوف حاکمیت و هشدارهای پی در پی در مورد خطر سر بلند کردن مجدد انقلاب زن زندگی آزادی، و رجز خوانی ها و شدت دادن به خشونت ها و سنگربندی های حاکمین در برابر مردم نیز بیش از هر چیز وحشت و وضعیت نزار حکومت در برابر مردم سرنگونی طلب را به نمایش می گذارد.