در اولین واکنش‌های فی‌الفور از جانب خودی‌های نظام به ترکیب کابینه معرفی‌شده پزشکیان، سایت بسیجی "دانشجو" نوشت: کوه موش زایید و هیچ انتظاری از تحول وجود ندارد. به‌موازات آن سایت دیدارنیوز نوشت: سازوکارهای طراحی‌شده، با شکست سنگینی روبه‌رو شد. دارودستهٔ اصلاحاتی هم که با معرفی پزشکیان قصد نجات نظام از خطر را داشتند، وقتی مشت محکم واقعیتِ تغییرناپذیریِ امام‌زاده‌شان را بر شیشهٔ توهم‌شان دریافت کردند، با حسرت و افسوس خطاب به پزشکیان گفتند: اگر ظریف استعفا دهد و استعفایش را قبول کنی ما هم دیگر از تو حمایت نمی‌کنیم.

طبعاً حاکمیت خامنه ای می‌خواهد خود را از بحران‌های گره در گره برهاند. در چنین قصدی هیچ تردیدی نیست، ولی وقتی اکثریت جامعه‌ از کلیت حکومت عبور کرده و تعادل قوای اجتماعی اساساً تغییر نموده، حاکمیت هر تقلای سیاسی که هم که بکند، پشت سر هم آجر از زیر بنای نظام درمی‌رود و در شاکله و ساختار نظام، گره ای جدید بر کلاف قبلی افزوده می‌شود.

بی‌تردید کشاکش‌ها بر سر کابینهٔ کمین‌کرده‌ها بر طعمهٔ قدرت و ثروت، زخم‌های کاری و عمیق بر ساختار و تمامیت نظام ایجاد خواهد کرد و چشم‌انداز بی‌انتفاع شدن پزشکیان برای نظام هرگز بعید نمی‌نماید. این آخرین وضعیت نظام تا هم‌اکنون است؛ اما اصل موضوع که منتج به این وضعیت شده چیست و از کجا ناشی شده؟ این وضعیت، محصول چندین عامل پیوندخورده به‌هم است:

نخست تحریم حداکثری نمایش انتخابات توسط مردم ایران و شتاب گرفتن سرایت آثار آن بر ساختارحاکمیت، سپس بازگشت آثار جنگ‌طلبی خامنه ای به خودش و در بن‌بست و محاصرهٔ منطقه‌ای و بین‌المللی قرار دادنش.

سیر صعودیِ این تحولات به‌ جانب پیوند خوردن شرایط عینیِ قیام و انقلاب به شرایط ذهنی است. افزایش اعتراضات فراگیر اجتماعی معلمان و بازنشستگان و نیز مقاومت قهرمانانه زنان در زندانهای خامنه ای، بیانگر ورود جامعه به فاز جدید است. چه با ماجراجویی‌های بیشتر تروریستی در خارج از ایران، چه بدون آن؛ چه با جنگ منطقه‌ای یا اقدامات محدود تاکتیکی و چه بدون آنها، حکومت فرتوت جمهوری اسلامی چاره‌ای جز سرنگونی ندارد؛ و سرنگون خواهد شد.