اگر چنین است پس چرا مردم شریف ایران سه گروه شدند و اکثریت نیامدند رای بدهند تا تعیین سوارکاری ماهر را بر این سمند زردرنگ بنشانند؟ آنان که این اسب را سرحال و زین‌کرده تحویل دادند، چرا خود قدری سوار نشدند تا مردم از سوارکاری آنان لذت ببرند؟

ماجرا به‌گونه دیگری است. این اسب نه‌تنها بی زین و‌ لگام است، بلکه چموش هم هست. گزارش نسل «زد» نشان از شکست فرهنگی و اجتماعی مدیریت سه سال گذشته و حتی پیش از آن است؛ نسلی که بسیاری از آنان دیگر تصویری از خود را در آینه ایران نمی‌بینند؛ نسلی که در جریان انتخابات اخیر نشان داد قهر نکرده؛ بلکه با قهر و‌ قهراً به دنیا آمده است.

تولید رسانه‌ای نباید مخدر و توهم‌زا باشد و تحلیل بی‌پایه دهد. ساختار سیاسی ایران این بار به این نظرات تخدیرگر وقعی ننهاد و مسیر درست را به اجرا درآورد. حتی در همین حد هم موفقیت مورد انتظار حاصل نشده است. شاید بهتر است بگوییم آنچه که می‌بینیم حتی کره اسب چموش هم نیست؛ یک اسب چوبی توخالی است که برای جابه‌جایی باید آن را هُل داد.

این انتخابات بزرگترین نعمتی بود که نصیب ساختار سیاسی شد. بدون تردید فرصت دوباره‌ای به دست نمی‌آمد که واقعیت جامعه ایران تا این اندازه آشکار و عریان خود را به صاحبان قدرت نشان دهد. اولین بازمانده از دولت پیش نسلی است که نه‌تنها فراموش شده بلکه اصلاً وجود آن انکار می‌شود. نسلی که وجودش مطلقاً به رسمیت شناخته نشده است و تاکنون نیز در هیچ‌یک از مناسک رسمی و رسانه ظاهراً ملی، حضور نداشته است.

چنین نسلی را چگونه می‌توان مهار و اعتماد آنان را جلب کرد؟ نسلی که آینده از آن اوست ولی هم‌اکنون نادیده گرفته می‌شود. نسلی که گوشه‌ای از حضورش را در ۱۴۰۱ دیدید؛ ولی وقعی ننهادید. این نسل فراموش‌شده نیست نادیده گرفته و به رسمیت نشناخته شده است. گویی وجودش مشروعیت ندارد. ولی این نسلی است که دیر یا زود حضور خودش را تحمیل خواهد کرد؛ در آن روز همه پشیمان خواهند شد.