حائری در این نامه که نسخه‌ای از آن به دست ایران‌اینترنشنال رسیده است، نوشت مردم دیگر بهتر می‌دانند قدرت حاکمه در جمهوری اسلامی، رای مردم را «فقط به عنوان زینت‌المجالس حاکمیت استبداد دینی‌» می‌خواهد و رییس‌جمهوری در ساختار تحت امرش، تنها نقش «تدارکاتچی برای اجرای اوامر» را دارد.

این زندانی سیاسی با بیان روایت‌هایی از شکنجه خود و دیگر همبندی‌هایش در زندان‌های جمهوری اسلامی و یادآوری «روز جهانی منع شکنجه» در تقویم سازمان ملل نوشت: «مشی اصلاح‌طلبی سیاسی نتوانست این دست‌آورد را برای ما داشته باشد که دست‌کم شکنجه نشویم.»

او با گرامی‌داشت یاد قربانیان شکنجه در سال‌های اخیر نوشت: «از خانم‌ها و آقایانی که امروز پرچم شعار فریبنده برای ایران را دوباره در دست گرفته‌اند، خاضعانه می‌خواهم با مردمان ستم‌دیده و آگاه این سرزمین صادق باشند و انتظار نداشته باشند آن‌ها با مشارکت در انتصاب رییس دولت جدید جمهوری اسلامی، به غاصبان آزادی و حق تعیین سرنوشت این ملت مشروعیت مجدد بدهند.»

حائری که از اردیبهشت ۱۴۰۲ دوران محکومیت سه سال و هشت ماه حبس خود را در زندان قزلحصار کرج می‌گذراند، تیر ماه سال گذشته به دلیل فعالیت‌های حقوق بشری‌اش در ایام حبس، با پرونده‌سازی دیگری مواجه و به سه ماه و یک روز حبس محکوم شد.

این زندانی سیاسی که مهر ماه ۱۳۹۹ پس از تحمل حبس و اجرای حکم ۷۴ ضربه شلاق از زندان تهران بزرگ آزاد شده بود، از اسفند ماه سال گذشته به دلیل نوشتن نامه‌هایی علیه مجازات اعدام، انتخابات فرمایشی و نقض حق دادرسی منصفانه زندانیان، با پرونده‌سازی تازه مواجه شد و خرداد ماه امسال مدتی را در سلول انفرادی گذراند.

حائری اکنون در نامه‌اش با شرح شکنجه‌هایش در سلول‌های انفرادی بازداشتگاه‌های نهادهای امنیتی نوشت: «۱۰ سال پیش در انفرادی دو-الف سپاه پاسداران به بازجو گفتم شما مگر از امام علی دم نمی‌زنید؟! این شکنجه کجا از عدل علی نشان دارد!؟ بازجو در پاسخی صادقانه و هولناک گفت او علی بود.»

این زندانی سیاسی گفت که بازجو در ادامه گفته است: «ما اگر می‌خواستیم چون او با مخالفین رفتار کنیم مثل [حکومت] او عمر جمهوری اسلامی به پنج سال نمی‌رسید.»

این زندانی سیاسی در ادامه با اشاره به اینکه «حماسه بزرگ مردم ایران در اسفند ۱۴۰۲ و اریبهشت ۱۴۰۳ برای بازپس‌گیری حق تعیین سرنوشت چنان سترگ و مهم بود که آرای منصوبان مجلس و خبرگان در ایران ۸۵ میلیونی کنونی، کمتر از یک‌سوم آرای کسانی بود که در ایران ۳۶ میلیونی، ۴۴ سال پیش از راهیابی به مجلس اول بازماندند»، نوشت: «شکوه این حماسه بزرگ پس از سال‌ها مبارزه مستمر خشونت‌پرهیز مردم برای دست‌یابی به حق تعیین سرنوشت، معادلات صحنه سیاسی کشور را برای همیشه تغییر داد.»

حائری با بیان اینکه از سال ۷۶ تا ۹۶ این مردمان ستمدیده ایران بودند که «از سر ترس و استیصال» برای ایجاد تغییر پای صندوق رای می‌رفتند، تاکید کرد که حضور آن‌ها هیچ‌ دستاورد پایداری برایشان نداشته و این «برای نخستین بار بود که ترس و استیصال را این‌بار نه مردم آگاه بلکه حاکمیت استبدادی» تجربه کرد.