چهارشنبه سوری، یک جشن بهاری است که پیش از رسیدن نوروز برگزار می‌شود؛ مردم در این روز برای دفع شر و بلا و برآورده شدن آرزوهای شان مراسمی‌را برگزار می‌کنند که ریشه آن به قرن‌ها پیش باز می‌گردد که مراسم ویژه آن در شب چهارشنبه صورت می‌گیرد. برای مراسم در گوشه و کنار کوی و برزن نیز بچه‌ها آتش‌های بزرگ می‌افروزند و از روی آن می‌پرند و ترانه (سرخی تو از من، زردی من از تو) را می‌خوانند.

این شعر دعایی بوده است که ایرانیان از قدیم برای آتش می‌خواندند و از آن می‌خواستند تا بیماری‌ها و کسالت‌ها و نگرانی‌های سالی که گذشته را از آن‌ها بگیرد تا سال جدید را با شادکامی‌و سرزندگی شروع کنند. چهارشنبه‌سوری و جشن آتش در واقع پیش‌درآمد نوروز است که نویددهنده رسیدن بهار و تازه شدن طبیعت است.

از سویی دیگر، «سور» در زبان و ادبیات فارسی و برخی گویش‌های ایرانی به معنای «جشن»، مهمانی و سرخ آمده است. جشن سور از زمان‌های بسیار دور در ایران مرسوم بوده است. در ایران باستان در پایان هر ماه جشن و پایکوبی با نام سور مرسوم بوده است.

دیگر اینکه ایرانیان عقیده دارند که با افروختن آتش و سوزاندن بوته و خار فضای خانه را از موجودات زیان کار می‌پالایند و دیو پلیدی و ناپاکی را از محیط زیست دور و پاک می‌سازند. برای این که آتش آلوده نشود خاکستر آن را در سر چهارراه یا در آب روان می‌ریزند تا باد یا آب آن را با خود ببرد، گرد آوردن بوته، آتش زدن و پریدن از روی آن و گفتن عبارت «زردی من از تو، سرخی تو از من» شاید مهمترین اصل شب چهارشنبه‌سوری است.