این در حالیست که شاهدان عینی می‌گویند در تهران و چند شهر دیگر ون‌های پلیس به خیابان‌ها بازگشته و ماموران حضور گسترده‌ای در خیابان‌ها دارند (فیلم زیر) و گزارش‌هایی از برخورد خشونت‌آمیز و بازداشت زنان و دختران هم منتشر شده است.

بدین ترتیب رژیم مفلوک خامنه‌ای که فقط با ایجاد رعب و وحشت و بگیر و ببند زنده است، اولین موج علنی سرکوب خود در سال جدید را شروع کرد. خامنه‌ای فرمان سرکوب را به بهانه‌ٔ مقابله با «هنجارشکنی دینی» برای اوباش موسوم به «آمران به معروف و ناهیان از منکر» صادر کرد و سپس فرماندهی سرکوبگر انتظامی تهران اطلاعیه داد که طرح حجاب و عفاف از روز شنبه بیست و پنجم فروردین‌ماه در همه معابر و اماکن عمومی با جدیت بیشتر دنبال خواهد شد.

همان‌طور که رژیم خامنه‌ای در موضوع اعدام، همیشه تعداد بسیاری از بی‌گناهان را با حکم اعدام در اختیار دارد و بسته به شرایط انفجاری کشور، برخی از آنان را برای ایجاد رعب و وحشت در جامعه بالای دار می‌برد، موضوع حجاب هم یکی از بهانه‌های حکومت برای بستن راه نفس جامعه و سرکوب است.

یعنی اگر چه تهدید و خط و نشان کشیدن و سرکوب داخلی، منش عمومی و یکی از پایه‌های ستون نظام ولایت فقیه است، با این حال نباید آن را پدیده‌ ای ثابت و خطی در نظر گرفت که با شیبی یکنواخت در مسیری صاف حرکت می‌کند بلکه اختناق و رعب و وحشت در این رژیم همیشه حالتی نوسانی و مواج داشته و با اوضاع سیاسی و اعتراضات اجتماعی جامعه بالا پایین می‌شود.

در این دیدگاه باید برای موج جدید سرکوب سیستماتیکِ خامنه‌ای و شرکا، دلیل یا دلایلی یافت که لازمه آن بررسی وضعیت بحرانی رژیم در سال جدید است. سالی که خامنه‌ای علاوه بر همه بحران های موجود خودش، بار سنگین «بدترین اتفاق سال گذشته» یعنی تحریم انتخابات را نیز بر دوش می‌کشد و برخی شکست او در انتخابات اسفندماه را فراتر از خسارات زلزله دانسته و همچون روزنامه داخلی اعتماد به نقل از یک مقام سابق حکومتی استدلال می‌کنند که زلزله قابل جبران است و خسارات آن بازسازی می‌شود؛ شاید عده‌ ای هم از دنیا می‌روند که طبیعی است. اما وقتی اعتبار سیاسی و اجتماعی نزد مردم از دست می‌رود، به‌مراتب آسیب‌های بیشتر و تبعات منفی بیشتری دارد.

بنابراین خامنه‌ای سال جدید را با ابربحران هایی آغاز کرده که نسبت به سال قبل تشدید شده و گرانی و تورم طاقت مردم را بریده است. به تبع اینها، نارضایتی و اعتراض اقشار مختلف هم فوران کرده است. پس باید در خیابان ها قدرت نمايی کند. اما این دیکتاتور مفلوک تجربه تلخ سرکوب زنان را در قیام ۱۴۰۱ دیده و دستش بسته است. از خود گذشتگی و مقاومت دختران و زنان ایرانی را نیز دیده و می‌داند که همان بهانه برای سرکوب می‌تواند به همان نقطه‌ٔ آغاز و جرقه‌ٔ اعتراضات تبدیل شود. بنابراین روی تیغ راه می‌رود و در بلاتکلیفی نه می‌تواند سرکوب کامل و عریان کند و نه می‌تواند نکند. حال بگذار آزموده را دوباره بیازماید.