ولادیمیر پوتین، رئیس جمهوری روسیه هفته گذشته طی سفری به باکو، با الهام علی اف رئیس جمهوری آذربایجان دیدار و گفتگو کرد. این سفر بنا به دلایل مختلف به سوژه بحث محافل خبری و تحلیلگران مسائل بین الملل تبدیل شد. سفر پویتن به باکو در بحبوحه جنگ با اوکراین و پیشروی نیروهای کی یف در داخل خاک روسیه در حالی انجام شد که استقبال علی اف از همتای روسی خود بیش از آنچه تصور میشد، گرم و صمیمی به نظر می رسید. این استقبال تا حدی بود که رئیس جمهوری آذربایجان در منزل شخصی خود از پوتین پذیرایی کرده است.

تضعیف نقش استراتژیک ایران برای عبور بار ترانزیتی آذربایجان به سمت نخجوان

همزمان با ورود اوکراین به خاک روسیه و فشار غرب برای برتری در این جبهه، روسیه با فشار حداکثری به ایران و ارمنستان تلاش می کند کریدور زنگزور را برای خروج از بن بست تحریم های اروپا با همکاری جمهوری آذربایجان راه اندازی کند. کریدوری که به خفگی ژئوپلیتیک ایران منجر خواهد شد.

ناظران سیاسی می گویند در صورت ساخت و تکمیل این کریدور، نقش استراتژیک ایران برای عبور بار ترانزیتی آذربایجان به سمت نخجوان و صادرات کالای ایرانی به این منطقه تا حد زیادی تضعیف خواهد شد. همچنین، با عبور کریدور زنگزور از داخل خاک ارمنستان و ستانده شدن کنترل آن از دولت این کشور، عملا ایران برگ برنده خود برای تاثیرگذاری بر تنش و رقابت های منطقه قفقاز را از دست خواهد داد.

این در حالیست که سرگئی لاوروف، وزیر خارجه این کشور که ولادیمیر پوتین را در سفر باکو مشایعت می کرد، در نشست خبری خود تاکید کرد که نیروهای حافظ صلح و مرزبانی روسیه، آماده حفظ امنیت و حفاظت کامل از دو سر خط آهن عبوری از منطقه زنگزور هستند. لاوروف همچنین با چرخش نسبت به برخی مواضع روسیه در زمینه مناقشه قفقاز، دولت ارمنستان را عامل خدشه دار شدن توافق صلح به امضا رسیده میان دو طرف در خصوص منطقه سیونیک دانسته و تاکید کرد که موضع کشورش، عبور کریدور زنگزور از این منطقه و سپردن امنیت و کنترل کامل ان به نیروهای حافظ صلح روسیه است.

آنچه در حال حاضر، با آن مواجه هستیم، اتخاذ موضع رسمی روسیه در خصوص کریدور زنگزور است که در تضاد کامل سیاست های منطقه ای ایران در خصوص این کریدور قرار دارد. واقعیت این است سفر پویتن به باکو تنش‌های جاری پیرامون کریدور زنگزور و مسائل مربوط به اجرای کامل توافقات سه جانبه بین باکو-ایروان-مسکو را بسیار برجسته کرده است که مستقیم با منافع حیاتی و مزیت ژئوپلتیک ایران هم در ارتباط است. نکته قابل تامل در فهم سیاست ورزی روسیه در برابر ایران که به نظر می رسد تصمیم سازان در ایران را غافلگیر می کند، فهم «شبکه ای» از منافع سیاسی و ژئوپلیتیکی است.

ولایتی مشاور خامنه‌ای در امور بین الملل پیش تر گفته بود: روابط استراتژیک و دوستانه ایران و روسیه (!) به آسانی به دست نیامده است و در این خصوص می‌بایست منافع دوجانبه ای و منطقه ای در نظر گرفته شود و در شرایطی که روسیه در شرایط پیچیده بین المللی قرار دارد، اتخاذ بعضی از موضع گیری های این کشور باعث تاسف است، هر چند که برخی فشارهای سیاسی بر روسیه در شرایط پیچیده فعلی موجب می شود که برای به دست آوردن امتیازی کم ارزش و دست نایافتنی نیز به اعتبار خود لطمه وارد کند...

اظهار تاسف ولایتی در حالیست که روسیه بارها از پشت به ایران خنجر زده است. یک کاربر ایرانی در این باره نوشت: ایران در بی‌صاحب‌ترین و ضعیف‌ترین و تنهاترین دوران تاریخی خود قرار گرفته؛ حکومتی که با اتکا به شرق، چهار دهه بلاهت‌بار با غرب گلاویز شد، تحریم شد، از بازارهای جهانی حذف شد و در اقتصاد و بازار دنیا -برعکس امارات و کشورهای حوزه خلیج فارس- هیچ جایگاه و نقش تعیین‌کننده‌ای ندارد، اینچنین ضعیف شده و تمامیت ارضی مملکت را بازیچه روس‌های شارلاتان کرده!